Ik vind taal echt één van de interessantste dingen die er is. Je kunt er zoveel mee en toch ook weer zo weinig. Het is iets vreemds en ontastbaar, maar toch ook iets waar we graag grip op willen krijgen. Ik kan heel lang over taal nadenken en filosoferen. Soms heb ik wel eens spijt dat ik niet een taal ben gaan studeren of taalwetenschappen, maar dan bedenk ik me weer wat voor ontzettend leuke studie ik doe. Toch is taal iets belangrijks voor mij en iets geks. Gister was zo'n gekke taaldag.
Jullie weten vast allemaal wel dat ik twee jaar geleden een jaar op uitwisseling ben geweest naar Zweden. Als je het niet wist, bij deze, je zult er vast nog wel meer over horen op mijn blog. Ik heb daar heel veel Zweedse mensen leren kennen, maar ook heel veel mensen van andere delen van de wereld. Mijn Facebookvrienden komen van over de hele wereld. Brazilië, Finland, Zwitserland en ook China. Eén van mijn Chinees-Zweedse vriendinnetjes was dit weekend in Amsterdam omdat ze een toelating had voor de hotelschool in Den Haag. Natuurlijk stapte ik met mijn weekend-ov ook op de trein om met haar af te spreken!
Zodra we elkaar zagen begonnen we meteen in het Zweeds te praten en meteen vanaf het begin bedacht ik me hoe gek dat eigenlijk was. Zij komt uit China, ik uit Nederland, we zijn in Amsterdam en praten Zweeds met elkaar. We deden een tocht met een rondvaartboot en ook de rondvaartbootschipper vond het gek. "Wat voor taal spreken jullie nou met elkaar?" vroeg hij verbaasd. Toen ik antwoordde dat we Zweeds met elkaar praatten, keek hij ons heel gek aan...
Maar het was wel een ontzettend leuke en gezellige dag. Ik heb lekker de toerist uitgehangen en als avondeten hadden we heerlijke pannenkoeken gegeten. Mijn Chinees-Zweedse vriendin is inmiddels verslaafd aan stroopwafels en vind Amsterdam een ontzettend leuke stad!
Posts tonen met het label Column. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Column. Alle posts tonen
zaterdag 17 januari 2015
zaterdag 13 december 2014
Hoe het gaat als ik (nog) een keertje wil sporten
Na mijn vorige keer sporten ben ik eigenlijk nooit meer naar de sportschool gegaan. Ik was het wel een aantal keer van plan, maar dan kwam er weer wat anders tussen, had ik er geen zin meer in of lag ik op mijn bed een zak chips naar binnen te werken terwijl ik naar het laatste seizoen van Lost aan het kijken was. Vorige week besloot ik dat het wel weer genoeg was geweest met deze luiheid. Ik wilde weer gaan sporten!
Zo ben ik vorige week vrijdag begonnen aan een trainingsschema voor de 10 kilometer. (Dat trainingsschema staat inderdaad al sinds juni op mijn blog, maar ik ben er nu pas aan begonnen.) Ook wilde ik weer wat meer spierballen kweken. Vroeger had ik het lichaam van een bodybuilder. Oké, dat is misschien wat overdreven, maar ik had in ieder geval een goed stel spierballen die in de laatste twee jaar zo goed als verdwenen zijn.
Om die spierballen te kweken besloot ik om eens te kijken wat er allemaal voor trainingen gegeven werden bij de ACLO. Het BOM-men was dus niet echt iets voor mij en verder had ik eigenlijk geen idee wat alles inhield. HIIT? Body-fit? Circuittraining? En ik zag iets staan dat Body-pump heette. Na wat research besloot ik dat dat precies is wat ik wilde. Veel met gewichten bezig, zodat je zelf kan bepalen hoe zwaar je het wilt hebben en vooral gericht op het bovenlichaam. Perfect!
Ik was er donderdag helemaal klaar voor. Ik ging eerder weg uit de UB om alles nog even klaar te zoeken en om half vijf stapte ik op de fiets. Op de fiets herinnerde ik mezelf er steeds weer aan dat het ontzettend goed was dat ik deed en dat ik echt trots op mezelf mocht zijn dat ik op de fiets was gestapt om helemaal naar de ACLO te fietsen (die zit voor mij aan de andere kant van de stad; een dik half uur fietsen).
Eenmaal aangekomen was daar het eerste obstakel. Ik zag dat het nog maar vijf minuten voor tijd was en ik moest me ook nog omkleden. Ook controleerden ze of je wel of niet een abonnement voor de ACLO had (dat doen ze eens in de zoveel tijd). Mijn kaart was alleen nog niet gelinkt aan het controleapparaat (omdat ik dus nooit sport) en dat moest ik eerst regelen bij de balie. Ik zag de tijd voorbij tikken en streste hem nogal de pan uit. Ik trok een sprintje naar de kleedkamer waar ik snel mijn tas open deed om alles er uit te halen. Ik graaide nog een keer extra, want, wat bleek, ik was mijn sportbroek vergeten...
Uiteindelijk ben ik weer naar huis gefietst en heb ik vrijdag alsnog een les body-pump bijgewoond. Het was ontzettend leuk, alleen begreep ik alles nog niet zo goed waardoor ik één oefening met iets teveel kilo's deed waardoor ik vanochtend zoveel spierpijn had dat het me heel veel moeite kostte om alleen al mijn lenzen in te doen...
Zo ben ik vorige week vrijdag begonnen aan een trainingsschema voor de 10 kilometer. (Dat trainingsschema staat inderdaad al sinds juni op mijn blog, maar ik ben er nu pas aan begonnen.) Ook wilde ik weer wat meer spierballen kweken. Vroeger had ik het lichaam van een bodybuilder. Oké, dat is misschien wat overdreven, maar ik had in ieder geval een goed stel spierballen die in de laatste twee jaar zo goed als verdwenen zijn.
Om die spierballen te kweken besloot ik om eens te kijken wat er allemaal voor trainingen gegeven werden bij de ACLO. Het BOM-men was dus niet echt iets voor mij en verder had ik eigenlijk geen idee wat alles inhield. HIIT? Body-fit? Circuittraining? En ik zag iets staan dat Body-pump heette. Na wat research besloot ik dat dat precies is wat ik wilde. Veel met gewichten bezig, zodat je zelf kan bepalen hoe zwaar je het wilt hebben en vooral gericht op het bovenlichaam. Perfect!
Ik was er donderdag helemaal klaar voor. Ik ging eerder weg uit de UB om alles nog even klaar te zoeken en om half vijf stapte ik op de fiets. Op de fiets herinnerde ik mezelf er steeds weer aan dat het ontzettend goed was dat ik deed en dat ik echt trots op mezelf mocht zijn dat ik op de fiets was gestapt om helemaal naar de ACLO te fietsen (die zit voor mij aan de andere kant van de stad; een dik half uur fietsen).
Eenmaal aangekomen was daar het eerste obstakel. Ik zag dat het nog maar vijf minuten voor tijd was en ik moest me ook nog omkleden. Ook controleerden ze of je wel of niet een abonnement voor de ACLO had (dat doen ze eens in de zoveel tijd). Mijn kaart was alleen nog niet gelinkt aan het controleapparaat (omdat ik dus nooit sport) en dat moest ik eerst regelen bij de balie. Ik zag de tijd voorbij tikken en streste hem nogal de pan uit. Ik trok een sprintje naar de kleedkamer waar ik snel mijn tas open deed om alles er uit te halen. Ik graaide nog een keer extra, want, wat bleek, ik was mijn sportbroek vergeten...
Uiteindelijk ben ik weer naar huis gefietst en heb ik vrijdag alsnog een les body-pump bijgewoond. Het was ontzettend leuk, alleen begreep ik alles nog niet zo goed waardoor ik één oefening met iets teveel kilo's deed waardoor ik vanochtend zoveel spierpijn had dat het me heel veel moeite kostte om alleen al mijn lenzen in te doen...
maandag 24 november 2014
Het kind van tien miljoen
ik ben vandaag het kind van 10 miljoen
mijn hele dag kan niet meer stuk
de lucht is zo mooi blauw het gras is groen
ik kan wel dansen van geluk
ik heb de hele wereld aan mijn voeten
Hoe komt het toch dat liedjes van Kinderen voor Kinderen altijd zo goed verwoorden hoe ik me voel? Vandaag is namelijk echt zo'n topdag. Zo'n dag waarop alles goed gaat en ik me helemaal gelukkig voel. Dit heeft meerder redenen. Ten eerste had ik zondag mijn portemonnee in de bus laten liggen. Zoiets is me nog nooit overkomen, ondanks dat ik zo verstrooid ben als ik weet niet wat, en ik baalde dan ook enorm. Het servicepunt was op zondag dicht, dus kon ik pas vandaag kijken of mijn portemonnee gevonden was of niet. Ik hoopte er eigenlijk niet teveel op, maar de vrouw achter de balie vertelde mij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, dat mijn portemonnee was afgeleverd bij een ander servicepunt en dat ik hem morgen kon ophalen. Blijheid!
Maar dat was nog niet alles. Nadat ik een super interessante documentaire had gekeken voor een opdracht (On Beauty and Fall - Erwin Olaf) kreeg ik ineens een telefoontje van de lunchroom waar ik vrijdag een sollicitatiegesprek bij had gehad. Sinds de winter is begonnen ben ik baan- en dus geldloos. Ik was dus op zoek naar een baantje, maar het wilde allemaal niet echt lukken. Ik sprong dan ook een gat in de lucht toen ze zei dat ik maandag een keertje mocht komen proefdraaien! Natuurlijk ben ik nog niet officieel aangenomen, maar dit is wel een hele grote stap in de goede richting!
Ik eet alleen geen pizza vanavond, dat is wel jammer.
woensdag 19 november 2014
Amateur van het leven
Dit staat al enige tijd in mijn twitterbiografie; amateur van het leven. Ik heb het ooit bedacht en ik vind eigenlijk wel dat het ontzettend op mij slaat. Ik ben een echte amateur van het leven. Niet eens zozeer dat het leven zelf mij zo amateuristisch af gaat, ik heb het allemaal prima voor elkaar en het gaat goed, maar meer de dingen die ik in het leven doe zijn allemaal een beetje op amateuristisch niveau. Ik kan heel veel, maar van alles maar een beetje.
Ik kan niet stilzitten. Ik moet altijd iets doen en vind ook alles leuk. Misschien komt het daardoor wel dat ik in alles een beetje goed ben. Als tienjarig meisje begon ik met saxofoon spelen. Ik vond het ontzettend leuk, al was ik niet een heel gemotiveerde thuisstudeerder. De lessen daarentegen vond ik heel leuk en mijn lerares zei ook altijd dat ik erg goed was. Alleen, jammer maar helaas, vond ik op mijn dertiende een andere leuke hobby, namelijk toneelspelen. Ik zat bij een theaterclubje en die repeteerden precies op dezeldfe dag en tijd als mijn saxofoonles. De les kon niet verplaatst worden (en eigenlijk had ik het anders ook wel heel druk gehad) dus besloot ik te stoppen met saxofoon spelen en ben ik nooit de meestersaxofonist geworden die ik eigenlijk had kunnen zijn.
Op het Klokhuis zag ik als vijfjarig meisje iets wat ik nog nooit gezien had. Het heette turnen en het zag eruit alsof het echt iets voor mij was. Van mijn ouders moest ik eerst mijn zwemdiploma halen en dan mocht ik een sport kiezen. De sport was al snel gekozen; turnen it was. Helaas mocht ik alleen niet meteen door naar turnen, maar moest ik eerst naar gymnastiek. De trainster had alleen na de eerste les meteen al door dat ik makkelijk een koprol kon maken en een radslag was ook peanuts. De week erop mocht ik meteen door naar de turngroep en al snel trainde ik twee keer per week. Ik heb ook meegedaan aan een wedstrijd, waar overigens mijn twee trainers nog stonden te bekvechten wie met mij langs de onderdelen mocht, maar ik was toen zo zenuwachtig dat eigenlijk alles fout ging wat er maar fout kon gaan. Als ik met turnen door was gegaan, was ik waarschijnlijk topturnster geworden. Alleen had ik het na een jaartje wel gezien en vond ik het tijd voor iets anders.
Saxofoon spelen, turnen, piano spelen, jongleren, acrobatieken, toneelspelen, zingen, ik kan het allemaal, alleen allemaal maar een beetje goed. Maar weet je wat het gekke is? Ik vind het helemaal niet vervelend dat ik van alles maar een beetje kan. Zoals ik al zei, ik vind alles leuk en uiteindelijk betekend amateur ook maar liefhebber. Ik ben een liefhebber van al het voorgenoemde. Ik ben een liefhebber van het leven.
Ik kan niet stilzitten. Ik moet altijd iets doen en vind ook alles leuk. Misschien komt het daardoor wel dat ik in alles een beetje goed ben. Als tienjarig meisje begon ik met saxofoon spelen. Ik vond het ontzettend leuk, al was ik niet een heel gemotiveerde thuisstudeerder. De lessen daarentegen vond ik heel leuk en mijn lerares zei ook altijd dat ik erg goed was. Alleen, jammer maar helaas, vond ik op mijn dertiende een andere leuke hobby, namelijk toneelspelen. Ik zat bij een theaterclubje en die repeteerden precies op dezeldfe dag en tijd als mijn saxofoonles. De les kon niet verplaatst worden (en eigenlijk had ik het anders ook wel heel druk gehad) dus besloot ik te stoppen met saxofoon spelen en ben ik nooit de meestersaxofonist geworden die ik eigenlijk had kunnen zijn.
Op het Klokhuis zag ik als vijfjarig meisje iets wat ik nog nooit gezien had. Het heette turnen en het zag eruit alsof het echt iets voor mij was. Van mijn ouders moest ik eerst mijn zwemdiploma halen en dan mocht ik een sport kiezen. De sport was al snel gekozen; turnen it was. Helaas mocht ik alleen niet meteen door naar turnen, maar moest ik eerst naar gymnastiek. De trainster had alleen na de eerste les meteen al door dat ik makkelijk een koprol kon maken en een radslag was ook peanuts. De week erop mocht ik meteen door naar de turngroep en al snel trainde ik twee keer per week. Ik heb ook meegedaan aan een wedstrijd, waar overigens mijn twee trainers nog stonden te bekvechten wie met mij langs de onderdelen mocht, maar ik was toen zo zenuwachtig dat eigenlijk alles fout ging wat er maar fout kon gaan. Als ik met turnen door was gegaan, was ik waarschijnlijk topturnster geworden. Alleen had ik het na een jaartje wel gezien en vond ik het tijd voor iets anders.
Saxofoon spelen, turnen, piano spelen, jongleren, acrobatieken, toneelspelen, zingen, ik kan het allemaal, alleen allemaal maar een beetje goed. Maar weet je wat het gekke is? Ik vind het helemaal niet vervelend dat ik van alles maar een beetje kan. Zoals ik al zei, ik vind alles leuk en uiteindelijk betekend amateur ook maar liefhebber. Ik ben een liefhebber van al het voorgenoemde. Ik ben een liefhebber van het leven.
zondag 16 november 2014
De vrouw die haar auto liet staan
We rijden net Groningen binnen. Helaas was er geen zitplekje meer in de vervangende treinbus, maar dat maakt me niet zo heel veel uit. De buschauffeur was al zo aardig om me even te helpen met mijn vouwfiets, die makkelijk onder in de bus geborgen kon worden. Dat maakt het allemaal net even wat makkelijker, want het is al zo ingewikkeld om in een vervangende treinbus te moeten reizen als het spoor is afgesloten, net dat laatste stukje voor Groningen.
Het staan in de bus gaat me goed af. Ik probeer met de bochtjes mee te bewegen en houdt me goed vast aan weerszijde van elke stoel. Ik heb gelukkig een goede balans, dus ik val niet. Ook heb ik nog eens een prachtig uitzicht vanaf mijn plekje. Wat heeft een bus toch eigenlijk een grote vooruit. Wel jammer dat het regent, want dat verpest het uitzicht wel een beetje.
De rotonde's zijn altijd het lastigst om te kunnen blijven staan, dus als ik zie dat er een rotonde aankomt, hou ik me alvast vast aan de stoelen als de bus ineens stil staat. Ik kijk door het ruitje en een vrouw kijkt door het ruitje van een rode auto die vlak voor de rotonde stilstaat met knipperende lichten. Als de vrouw achterom kijkt en ziet dat de grote bus op haar staat te wachten, loopt ze naar de bus toe en zegt ze iets tegen de buschauffeur wat ik niet kan verstaan. Het verhaal verspreid zich echter snel en het blijkt dat de vrouw haar auto is uitgestapt, terwijl ze haar sleutels nog in de auto had liggen. Oeps!
Er is helaas weinig aan te doen, maar de buschauffeur, zo aardig als hij is, roept naar achteren: "Ik heb een paar sterke jongens nodig die de auto even weg kunnen duwen!" Een paar dappere kerels melden zich aan om in het regenachtige weer de auto te duwen. Als ze achter de auto staan, wordt het duwen echter snel opgegeven. Na één klein duwtje houden ze op en zijn ze weer op weg de bus binnen.
"Hij staat op de handrem."
Het staan in de bus gaat me goed af. Ik probeer met de bochtjes mee te bewegen en houdt me goed vast aan weerszijde van elke stoel. Ik heb gelukkig een goede balans, dus ik val niet. Ook heb ik nog eens een prachtig uitzicht vanaf mijn plekje. Wat heeft een bus toch eigenlijk een grote vooruit. Wel jammer dat het regent, want dat verpest het uitzicht wel een beetje.
De rotonde's zijn altijd het lastigst om te kunnen blijven staan, dus als ik zie dat er een rotonde aankomt, hou ik me alvast vast aan de stoelen als de bus ineens stil staat. Ik kijk door het ruitje en een vrouw kijkt door het ruitje van een rode auto die vlak voor de rotonde stilstaat met knipperende lichten. Als de vrouw achterom kijkt en ziet dat de grote bus op haar staat te wachten, loopt ze naar de bus toe en zegt ze iets tegen de buschauffeur wat ik niet kan verstaan. Het verhaal verspreid zich echter snel en het blijkt dat de vrouw haar auto is uitgestapt, terwijl ze haar sleutels nog in de auto had liggen. Oeps!
Er is helaas weinig aan te doen, maar de buschauffeur, zo aardig als hij is, roept naar achteren: "Ik heb een paar sterke jongens nodig die de auto even weg kunnen duwen!" Een paar dappere kerels melden zich aan om in het regenachtige weer de auto te duwen. Als ze achter de auto staan, wordt het duwen echter snel opgegeven. Na één klein duwtje houden ze op en zijn ze weer op weg de bus binnen.
"Hij staat op de handrem."
maandag 29 september 2014
Een ijsjes / theater anekdote
Ik ga graag naar het theater. Sterker nog, ik probeer iedere maand minstens één theatervoorstelling of muziekconcert te bezoeken. Dit doe ik niet alleen omdat ik het zelf erg leuk vind, maar ook omdat ik in mijn studie de richting theater en muziek heb gekozen en dan moet je wel een beetje op de hoogte zijn van dit soort dingen. In ieder geval was ik afgelopen zaterdag weer in het theater te vinden. Ik was in de stadsschouwburg Groningen om de voorstelling De Laatkomer te zien. Het was een prachtige voorstelling, maar daar ga ik nu niet uitgebreid op in. Al wil ik wel even vertellen hoe er een uiterst ongemakkelijke stilte viel onder het ietwat vergrijsde publiek toen Hans Dagelet (die de hoofdrol speelde) begon te vertellen over zijn middelmatige, zeg maar gerust slechte, seksleven.
Springend van de hak op de tak, ga ik nu iets vertellen over mijn bijbaantje. Je zult zo wel zien hoe dit in verhouding staat tot het feit dat ik afgelopen zaterdag naar het theater ben geweest. Afgelopen zomer (en iets er voor en iets er na) heb ik de eer gehad om het allerlekkerste ijs van Groningen te mogen scheppen. Ik heb namelijk gewerkt in een ijssalon en dat is echt ontzettend leuk! Gratis ijs, altijd vrolijke mensen, leuke collega's en zo kan ik nog wel een doorgaan. Helaas is het seizoen ten einde gekomen en komende woensdag heb ik alweer mijn laatste werkdag. Erg jammer allemaal, helemaal omdat ik nu op zoek moet naar een nieuwe baan...
Dan zal ik nu deze twee, op het eerste oog lostaande verhaaltjes bij elkaar brengen. Een aantal weken geleden kwam er namelijk een vrouw een ijsje halen. Wat ze precies voor ijsje wou, weet ik niet meer precies, maar dat doet er ook eigenlijk niet toe. Ze wilde het ijsje wel meenemen in de trein, dat weet ik nog goed. Terwijl ik het ijsje schepte, begonnen mijn hersens te kraken en te draaien en te denken. Ik kende deze vrouw ergens van. Ik kende haar ergens van, maar ik kon er maar niet opkomen waarvan ik haar dan kende. Ik ging alle mogelijkheden langs. Was het een moeder van iemand? Werkte ze op de universiteit? Is ze een vriendin van mijn moeder? Op al deze vragen moest ik alleen nee antwoorden. De vrouw ging weer weg, met haar ijsje, en ik wist het nog steeds niet. Ik heb er nog een dagje over nagedacht, maar daarna gaf ik het op en dacht ik er niet meer aan.
Nu was ik dus afgelopen zaterdag in het theater. De voorstelling begon. Hans Dagelet speelde een fantastische rol. Hij vertelde over zijn vroegere leven, over hoe het was voor hij ging dementeren. Hij vertelde onder andere over zijn jeugdliefde genaamd Rosa. Rosa was dat mooie meisje waarmee hij voor het eerst van zijn leven gezoend had, maar hij was te schijterig om verder actie te ondernemen en hij verloor haar uit het oog. Terwijl Hans Dagelet dit vertelde, verscheen er een rolstoel op het toneel met daarin een vrouw die, zover mijn artistieke oog kon oordelen, een verouderde versie van Rosa voorstelde.
Je raadt het al. Die vrouw was de vrouw die een aantal weken geleden een ijsje bij mij kwam halen. Om het allemaal nog mooier te maken dan het al was, verkochten ze na afloop van de voorstelling ijsjes.
Springend van de hak op de tak, ga ik nu iets vertellen over mijn bijbaantje. Je zult zo wel zien hoe dit in verhouding staat tot het feit dat ik afgelopen zaterdag naar het theater ben geweest. Afgelopen zomer (en iets er voor en iets er na) heb ik de eer gehad om het allerlekkerste ijs van Groningen te mogen scheppen. Ik heb namelijk gewerkt in een ijssalon en dat is echt ontzettend leuk! Gratis ijs, altijd vrolijke mensen, leuke collega's en zo kan ik nog wel een doorgaan. Helaas is het seizoen ten einde gekomen en komende woensdag heb ik alweer mijn laatste werkdag. Erg jammer allemaal, helemaal omdat ik nu op zoek moet naar een nieuwe baan...
Dan zal ik nu deze twee, op het eerste oog lostaande verhaaltjes bij elkaar brengen. Een aantal weken geleden kwam er namelijk een vrouw een ijsje halen. Wat ze precies voor ijsje wou, weet ik niet meer precies, maar dat doet er ook eigenlijk niet toe. Ze wilde het ijsje wel meenemen in de trein, dat weet ik nog goed. Terwijl ik het ijsje schepte, begonnen mijn hersens te kraken en te draaien en te denken. Ik kende deze vrouw ergens van. Ik kende haar ergens van, maar ik kon er maar niet opkomen waarvan ik haar dan kende. Ik ging alle mogelijkheden langs. Was het een moeder van iemand? Werkte ze op de universiteit? Is ze een vriendin van mijn moeder? Op al deze vragen moest ik alleen nee antwoorden. De vrouw ging weer weg, met haar ijsje, en ik wist het nog steeds niet. Ik heb er nog een dagje over nagedacht, maar daarna gaf ik het op en dacht ik er niet meer aan.
Nu was ik dus afgelopen zaterdag in het theater. De voorstelling begon. Hans Dagelet speelde een fantastische rol. Hij vertelde over zijn vroegere leven, over hoe het was voor hij ging dementeren. Hij vertelde onder andere over zijn jeugdliefde genaamd Rosa. Rosa was dat mooie meisje waarmee hij voor het eerst van zijn leven gezoend had, maar hij was te schijterig om verder actie te ondernemen en hij verloor haar uit het oog. Terwijl Hans Dagelet dit vertelde, verscheen er een rolstoel op het toneel met daarin een vrouw die, zover mijn artistieke oog kon oordelen, een verouderde versie van Rosa voorstelde.
Je raadt het al. Die vrouw was de vrouw die een aantal weken geleden een ijsje bij mij kwam halen. Om het allemaal nog mooier te maken dan het al was, verkochten ze na afloop van de voorstelling ijsjes.
maandag 22 september 2014
Hoe het gaat als ik een keertje wil sporten
Dat is dus zeg maar nooit. En dat werd maar weer dubbel en dwars bewezen vandaag. Sportief als ik ben (niet dus), nam ik een abonnement op de ACLO. Voor de niet Groningse studenten onder ons, de ACLO is een studentensportorganisatie/-school/-centrum waar cursussen en open lessen worden gegeven. Het kost geen drol en je mag dan een jaar lang daar gezellig komen sporten. Dat leek mij wel wat! Ik loop natuurlijk al hard, maar ik doe geen enkele vorm van krachttraining of what so ever, dus de ACLO leek me de perfecte place to go.
Enfin (sorry, mag ik jullie er even op attenderen dat enfin echt mijn favoriete woord is?). Vorige week besloot ik om eens even te bekijken wat voor open lessen er dan zowel op de ACLO worden gegeven. Op maandag stond blijkbaar BOMmen op de planning. Na wat onderzoek kwam ik er achter dat dat zoveel betekend als Bewegen Op Muziek. Dat leek me wel wat. Om kwart over vier, drie kwartier van tevoren, trok ik dus de stoute sportschoenen aan en fietste ik richting de ACLO.
Ik vertrok zo vroeg van tevoren, omdat ik mezelf al helemaal zag verdwalen in het immense ACLO gebouw (dat bij nader inzien toch niet zo groot bleek te zijn) en dat ik de Struikhal nooit zou kunnen vinden. Ik kwam ruim op tijd aan en had zelfs nog even tijd om in de kleedkamer (waarvan ik niet eens zeker wist of ze die wel hadden. Zo vaak sport ik dus) wat bij te komen van mijn fietstocht door de gehele binnenstad van Groningen.
Aangekomen in de Struikhal, wat de grootste zaal van de hele ACLO bleek te zijn, zag ik ineens allemaal mensen met handdoeken en flesjes water. Zo vaak doe ik dus soortgelijke activiteiten. Wist ik veel dat je intens veel geen zweten. Bewegen Op Muziek, dat klinkt toch als een soort Goedemorgen Nederland? "Pakt u er gerust een stoel bij als het allemaal wat te veel wordt!" Nou, dat was dit dus totaal niet.
Ploeterend en zwetend sleepte ik me door de les heen, maar ik heb het vol gehouden! Sommige oefeningen moest ik wel afkappen omdat het gewoon echt te zwaar werd, maar tot mijn geluk zag ik dan dat de helft van de zaal de oefening toch te zwaar vond. Na het BOMmen fietste ik voldaan naar huis, maar ik heb toch maar besloten om volgende week een lesje Power Yoga te gaan volgen, in plaats van BOMmen of iets van soortgelijke intensiviteit. Lijkt me toch iets relaxter. Ik neem uiteraard wel een handdoekje mee.
dinsdag 8 juli 2014
Dingen die ik niet snap.
- Waarom mensen glutenvrij eten als ze geen aangetoonde glutenallergie of coeliakie hebben.
- Waarom de Universiteit Groningen niet standaard Chrome op alle computers heeft geïnstalleerd.
- Waarom ik jaartallen uit mijn hoofd moet leren.
- Waarom ik niet gewoon vloeiend Frans kan.
- Waarom ik geen Zweden in Groningen kan vinden.
- Waarom country muziek bestaat.
- Hoe mensen Born In The U.S.A verkeerd kunnen interpreteren.
- Hoe mensen sneller dan 6 minuten per km kunnen lopen.
- Waarom (goede) blenders zo ontiegelijk duur zijn.
- Waarom mensen een studie doen die ze helemaal niet leuk vinden.
- Waarom ik niet megaveel geld heb.
- Waarom muziekles zo duur is.
- Waarom muziekinstrumenten zo duur zijn.
- Waarom cameralenzen zo duur zijn.
- Waarom rijlessen zo duur zijn.
- Waarom vliegreizen zo duur zijn.
- Waarom in alles (maar dan ook echt werkelijk alles) dierlijke producten verwerkt zitten.
- Waarom het (mede door bovenstaande reden) zo moeilijk is om vegan te zijn.
- Waarom iedereen toch zo graag wil detoxen.
- Hoe je van fruitvliegjes af kunt komen.
- Waarom de Universiteit Groningen niet standaard Chrome op alle computers heeft geïnstalleerd.
- Waarom ik jaartallen uit mijn hoofd moet leren.
- Waarom ik niet gewoon vloeiend Frans kan.
- Waarom ik geen Zweden in Groningen kan vinden.
- Waarom country muziek bestaat.
- Hoe mensen Born In The U.S.A verkeerd kunnen interpreteren.
- Hoe mensen sneller dan 6 minuten per km kunnen lopen.
- Waarom (goede) blenders zo ontiegelijk duur zijn.
- Waarom mensen een studie doen die ze helemaal niet leuk vinden.
- Waarom ik niet megaveel geld heb.
- Waarom muziekles zo duur is.
- Waarom muziekinstrumenten zo duur zijn.
- Waarom cameralenzen zo duur zijn.
- Waarom rijlessen zo duur zijn.
- Waarom vliegreizen zo duur zijn.
- Waarom in alles (maar dan ook echt werkelijk alles) dierlijke producten verwerkt zitten.
- Waarom het (mede door bovenstaande reden) zo moeilijk is om vegan te zijn.
- Waarom iedereen toch zo graag wil detoxen.
- Hoe je van fruitvliegjes af kunt komen.
maandag 12 mei 2014
Waarom ik het terecht vind dat Conchita Wurst heeft gewonnen
Ik weet dat het maandag is en dat ik eigenlijk alleen op dinsdag en vrijdag artikeltjes plaats, maar ik moet dit even kwijt. Zoals jullie misschien wel weten, ben ik een enorme Songfestival fan. Ieder jaar zit ik weer aan de buis gekluisterd en vind ik het spannend wie er gaat winnen. Ik heb een hekel aan mensen die ieder jaar weer schreeuwen dat het een Oost-Europa competitie is en ieder jaar stem ik trouw op Zweden, om de vriendjespolitiek in stand te houden.
Maar goed, daar wil ik het allemaal niet over hebben. Ik wil het hebben over de winn(a)ar(es) (ik heb geen idee hoe ik het anders moet noemen) van dit jaar. Conchita Wurst. Ik merk dat iedereen loopt te zeiken dat Nederland eerste had moeten worden en dat als ze geen baard had, ze niet had gewonnen en dat het niet meer om het beste liedje gaat, maar om de meest aparte verschijning en BLABLABLA.
STOP! Het klopt inderdaad dat Nederland misschien wel het beste liedje had en ze hadden inderdaad waarschijnlijk gewonnen als Conchita geen baard had, maar ik ben het er niet mee eens dat per se het beste liedje moet winnen. Het Eurovisie Songfestival is een immens podium voor artiesten en hun muziek, maar ook voor hun mening, waar zij voor staan. Ik vind dat het Eurovisie Songfestival een plek bij uitstek is om dingen als gender gelijkheid en homofobie ter discussie te stellen. Dit omdat het een wedstrijd is die over de grens trekt. In Europa zijn de meningen over veel verschillende onderwerpen erg verschillend en op deze manier maken we ze bespreekbaar.
Ik vind het fantastisch dat iemand als Conchita Wurst laat zien dat aan de ene kant Europa dit soort mensen accepteert. Nu wil ik niet vooroordelen, maar de meeste punten kwamen toch van Westers-georiënteerde landen. De andere kant van Europa heeft nu gezien dat ze dit soort mensen misschien wel moeten respecteren en dat ze niet angstig moeten zijn tegenover mensen die zo zijn als Conchita.
Conchita Wurst is voor mij echt een voorbeeld. Hoe ver zij het heeft geschopt is echt fantastisch. Na al die tijd dat zij in die diepe, immens diepe, put heeft gezeten, is ze er uit geklommen en heeft ze zich laten zien aan de wereld (want ja, het Eurovisie Songfestival wordt over de hele wereld uitgezonden). Misschien is het niet mijn muzieksmaak, maar ik vind het dubbel en dwars terecht dat ze heeft gewonnen. Waar ik wel uiterst benieuwd naar ben, is of landen als Rusland, Oekraïne en Wit-Rusland volgend jaar nog meedoen... Maar dat zien we volgend jaar wel weer!
dinsdag 11 februari 2014
Diepvries gehaktballetjes
Ben ik zo veeleisend? Is het echt teveel gevraagd? Doe ik zo moeilijk? Sinds ik op kamers ben, loop ik tegen iets aan. Ik ga niet overdrijven, want het is geen enorm probleem, maar toch. Als het er zou zijn, zou mijn leven een stuk makkelijker en aangenamer zijn.
Telkens kijk ik weer in de supermarkt bij het vriesvak, maar nog steeds kan ik ze nergens vinden. Waar heb ik het over? Diepvries gehaktballetjes. Frikandellen, borrelhapjes, zalm, groentemixen, pizza's, ze hebben het allemaal, maar gehaktballetjes, nee, die nou weer net niet.
Toen ik in Zweden was, aten we regelmatig diepvries gehaktballetjes. Als lunch, met wat macaroni en ketchup erbij bijvoorbeeld. Iedereen daar had wel een zak met diepvries gehaktballetjes in huis. Het is ook zo lekker makkelijk! En daarom wou ik ze ook! Toen ik op kamers ging, bedacht ik me dat het eerste wat ik zou aanschaffen diepvries gehaktballetjes zouden zijn. Maar helaas, pindakaas.
Bij de IKEA heb ik ze al wel een paar keer voorbij zien komen. Dat zijn natuurlijk wel de echte Zweedse balletjes. Echter zitten hier ook wat problemen aan. Zo moet ik ten eerste mijn boodschappen-doen-routine aanpassen om ook nog langs de IKEA te komen. Het is niet dat ik ver weg van de IKEA woon, maar het is wel onhandig. Ten tweede kost één zak zo'n 4 à 5 euro, wat ik toch best wel duur vind. Ik bedoel, voor dezelfde prijs kun je zo'n handig Lack tafeltje kopen...
Bij deze doe ik dus een oproep naar alle supermarkten in Nederland. De Albert Heijn, Jumbo, C1000, Aldi, Lidl, Plus, allemaal! Alsjeblieft, gooi een zak diepvries gehaktballetjes in het assortiment. Het is zo makkelijk, zo lekker, zo praktisch. Ik weet zeker dat elke student ze zou kopen, want wie wil er nou niet lekkere, snelle gehaktballetjes bij elke maaltijd?
Telkens kijk ik weer in de supermarkt bij het vriesvak, maar nog steeds kan ik ze nergens vinden. Waar heb ik het over? Diepvries gehaktballetjes. Frikandellen, borrelhapjes, zalm, groentemixen, pizza's, ze hebben het allemaal, maar gehaktballetjes, nee, die nou weer net niet.
Toen ik in Zweden was, aten we regelmatig diepvries gehaktballetjes. Als lunch, met wat macaroni en ketchup erbij bijvoorbeeld. Iedereen daar had wel een zak met diepvries gehaktballetjes in huis. Het is ook zo lekker makkelijk! En daarom wou ik ze ook! Toen ik op kamers ging, bedacht ik me dat het eerste wat ik zou aanschaffen diepvries gehaktballetjes zouden zijn. Maar helaas, pindakaas.
Bij de IKEA heb ik ze al wel een paar keer voorbij zien komen. Dat zijn natuurlijk wel de echte Zweedse balletjes. Echter zitten hier ook wat problemen aan. Zo moet ik ten eerste mijn boodschappen-doen-routine aanpassen om ook nog langs de IKEA te komen. Het is niet dat ik ver weg van de IKEA woon, maar het is wel onhandig. Ten tweede kost één zak zo'n 4 à 5 euro, wat ik toch best wel duur vind. Ik bedoel, voor dezelfde prijs kun je zo'n handig Lack tafeltje kopen...
Deze dus.
Bij deze doe ik dus een oproep naar alle supermarkten in Nederland. De Albert Heijn, Jumbo, C1000, Aldi, Lidl, Plus, allemaal! Alsjeblieft, gooi een zak diepvries gehaktballetjes in het assortiment. Het is zo makkelijk, zo lekker, zo praktisch. Ik weet zeker dat elke student ze zou kopen, want wie wil er nou niet lekkere, snelle gehaktballetjes bij elke maaltijd?
maandag 6 januari 2014
Goede voornemens
Ook ik moet er nu echt aan geloven! Ik heb dit moment zo lang mogelijk uitgesteld, maar nadat ik in mijn feed van bloglovin echt honderden posts voorbij kwam met goede voornemens voor 2014, dacht ik dat ik daar ook maar eens iets over moest schrijven. Heel typisch begin ik dan ook hetzelfde als alle andere blogposts door te vertellen dat ik eigenlijk niet zo van goede voornemens hou en dat het echt geen concrete doelen zijn of iets dergelijks. Gewoon iets waar ik dit jaar op wil letten!
Gezonder leven
Ze zeggen altijd dat je in je uitwisselingsjaar heel veel aankomt. Nou ben ik in totaal ongeveer 1,5 kilo aangekomen en dat kwam mede door het feit dat ik voor dat ik weg ging heel veel spieren had. Spieren zijn zwaarder dan vet, dus toen ik niet meer zoveel sportte als voorheen, verloor ik eerst mijn spieren en daarna kwam er een pietepeuterig beetje vet voor in de plaats. Nu ik weer terug ben in Nederland, studeer en vrijwel niet sport (op die tien minuten fietsen heen en terug naar de universiteit na), ben ik in een half jaar tijd 3 kilo aangekomen. Confronterend! Daarom ben ik nu al fanatiek aan het hardlopen en wil ik ook gezonder eten! Mijn doel is dus niet per se om af te vallen, maar meer om weer het lichaam te hebben dat ik vroeger had. Ik heb dus ook geen streefgewicht of iets dergelijks.
Meer fotografie
Sinds ik een jaar geleden een fotocursus heb gedaan, roep ik elke maand weer dat ik meer foto's wil maken en telkens gebeurt het niet. Ik ben van plan om in 2014 mijn camera overal mee naar toe te nemen! Ook wil ik kijken of ik ergens een analoog cameraatje vandaan kan plukken om daar wat leuke plaatjes mee te schieten en wat te experimenteren. Of course zet ik al mijn foto's op mijn blog!
Meer lezen!
Voor de trouwe lezers onder ons, ja, deze stond vorig jaar ook op mijn lijstje en in 2013 heb ik *even rekenen* welgeteld drie boeken uitgelezen! Dat slaat natuurlijk nergens op... Dit jaar wil ik toch minstens tien boeken hebben gelezen!
Nou, eigenlijk was dat het wel! Zoals je ziet, niet heel veel, maar ik ga ook niet om het artikel langer te maken nog meer goede voornemens bedenken waar ik me toch niet aan ga houden.
Wat zijn jullie goede voornemens?
zaterdag 28 december 2013
Hardlopen
Begin dit schooljaar was ik er mee begonnen, maar dit was zonder succes. Na les 6 van Evy (die aardige Vlaamse mevrouw die precies zegt wat je moet doen), was ik er alweer mee gekapt. Dit keer ga ik het zeker volhouden en ga ik net zo lang door tot ik minstens vijf kilometer achter elkaar kan lopen!
Ja, ik ben echt triest als het gaat om conditie. Vroeger (lees: op de middelbare school), bracht ik het er altijd nog best aardig vanaf. Ik 'sportte' dan ook best veel. Elke dag 25 minuten heen en terug naar school fietsen, twee keer in de week circus training en dan ook nog allemaal andere activiteiten waarvoor ik heen en weer uit de stad moest fietsen. Vorig jaar in Zweden ging het ook nog wel prima, want alhoewel ik geen fiets meer had, liep ik nog elke dag 10 minuten heen en terug naar de bushalte, danste ik twee keer in de week en als ik te laat was voor de bus die van de stad naar de school ging, moest ik ook nog eens een klein bergje opwandelen.
Sinds ik ben gaan studeren is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Ik deed niet meer aan sport en de enige beweging die ik had (of eigenlijk heb), was naar het station lopen en vanaf het station in Groningen naar de universiteit fietsen (wat niet heel ver is...). Toen ik op kamers ging (want ja, dames en heren, ik ben op kamers! Daar binnenkort nog een uitgebreid artikel over), werd het alleen maar erger want nu hoef ik elke dag maar tien minuutjes te fietsen om op de universiteit te komen.
Daarom besloot ik vorige week dat het maar weer tijd werd om te gaan hardlopen! Want ik vond het toch best leuk om te doen, als ik eenmaal bezig was. Ik ben in ieder geval al verder dan les 6, want les 1 t/m 5 had ik niet meer op mijn telefoon staan en om die weer helemaal te downloaden, is ook zo'n gedoe hè... Afijn, vanochtend ging ik vroeg m'n bedje uit, want 's ochtends hardlopen geeft mij toch echt de grootste motivatie. Het ging prima, heel oké zelfs, maar ik heb mijn doel nog lang niet bereikt! Ik geef niet op, maar ga lekker door!
Hierbij moedig ik dus iedereen aan om in 2014 lekker te gaan sporten! Gezond bewegen, gezond eten en vooral gezond te leven. Want het geeft echt zo'n goed gevoel! Ik zou zeggen, probeer het eens!
Edit: ik loop trouwens vaak met de Nike+ app, dus als je die ook hebt, kan je me toevoegen! Ik heet judithk_
Ja, ik ben echt triest als het gaat om conditie. Vroeger (lees: op de middelbare school), bracht ik het er altijd nog best aardig vanaf. Ik 'sportte' dan ook best veel. Elke dag 25 minuten heen en terug naar school fietsen, twee keer in de week circus training en dan ook nog allemaal andere activiteiten waarvoor ik heen en weer uit de stad moest fietsen. Vorig jaar in Zweden ging het ook nog wel prima, want alhoewel ik geen fiets meer had, liep ik nog elke dag 10 minuten heen en terug naar de bushalte, danste ik twee keer in de week en als ik te laat was voor de bus die van de stad naar de school ging, moest ik ook nog eens een klein bergje opwandelen.
Sinds ik ben gaan studeren is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Ik deed niet meer aan sport en de enige beweging die ik had (of eigenlijk heb), was naar het station lopen en vanaf het station in Groningen naar de universiteit fietsen (wat niet heel ver is...). Toen ik op kamers ging (want ja, dames en heren, ik ben op kamers! Daar binnenkort nog een uitgebreid artikel over), werd het alleen maar erger want nu hoef ik elke dag maar tien minuutjes te fietsen om op de universiteit te komen.
Daarom besloot ik vorige week dat het maar weer tijd werd om te gaan hardlopen! Want ik vond het toch best leuk om te doen, als ik eenmaal bezig was. Ik ben in ieder geval al verder dan les 6, want les 1 t/m 5 had ik niet meer op mijn telefoon staan en om die weer helemaal te downloaden, is ook zo'n gedoe hè... Afijn, vanochtend ging ik vroeg m'n bedje uit, want 's ochtends hardlopen geeft mij toch echt de grootste motivatie. Het ging prima, heel oké zelfs, maar ik heb mijn doel nog lang niet bereikt! Ik geef niet op, maar ga lekker door!
Hierbij moedig ik dus iedereen aan om in 2014 lekker te gaan sporten! Gezond bewegen, gezond eten en vooral gezond te leven. Want het geeft echt zo'n goed gevoel! Ik zou zeggen, probeer het eens!
Edit: ik loop trouwens vaak met de Nike+ app, dus als je die ook hebt, kan je me toevoegen! Ik heet judithk_
zaterdag 31 augustus 2013
Zebra kind
"Goh, waar komt dat leuke spijkerblousje vandaan die je aanhebt?" "Die komt van de Wibra!" "Oh.. Naja, laat maar dan..."
Hoe vaak ik dit wel niet heb gehoord! Ik heb een ontzettend leuk spijkerblousje die toevallig van de Wibra komt en dat kan niet. Dat mag niet volgens heel veel mensen. Bij de Wibra en Zebra komen alleen maar mensen van 50 die geen stijl hebben. Waarom is dat zo? Ik snap dat echt niet. Ik bedoel, ik snap niet dat mensen het erg vinden dat je dingen van de Wibra koopt, niet dat mensen van 50 daar dingen kopen. Als je nagaat, de Primark is ongeveer net zo goedkoop. Oké, die heeft misschien een iets meer op mode gerichte collectie, maar als nog. Waarom zou je niks bij de Wibra en/of Zeeman mogen kopen?
Ik herinner me nog die Zeemanonderbroeken actie. Iedereen wou per se die Zeeman onderbroeken hebben. Waarom? Vraag ik me af. Toen was het ineens helemaal oké om met een onderbroek rond te lopen waarvan iedereen kon zien dat hij van de Zeeman kwam. Maar zodra je een kledingstuk van de Zeeman aanhebt, of maar uit de Zeeman winkel loopt, wordt je raar aangekeken door andere mensen.
Hetzelfde geld voor de kringloopwinkel. Zoals je al kon zien in mijn Limburgse shoplog, koop ik wel vaker dingen van de kringloopwinkel. Natuurlijk stop ik ze eerst in de was voordat ik het aan hebt, omdat het meestal niet zo fris ruikt, maar waarom krijg ik altijd een beetje afkeurende blikken als ik zeg dat ik wel eens bij de kringloopwinkel kom? Als je zegt dat iets van een vintageboetiekje uit Parijs komt, ben je helemaal hip, maar als het van de kringloopwinkel bij het industrieterrein komt, moet je je schamen.
Ben ik de enige die de Zeeman, Wibra en kringloopwinkel waardeert? Het klopt inderdaad dat je maar net geluk moet hebben of er iets ligt, maar zeg nou zelf, hoe uniek ben je als je iets van de kringloopwinkel koopt! Meestal is het kleding van een collectie die een aantal jaar geleden al uitkwam en er is dus niemand die het heeft.
Koop jij wel eens iets bij de Zeeman, Wibra en/of kringloopwinkel?
Hoe vaak ik dit wel niet heb gehoord! Ik heb een ontzettend leuk spijkerblousje die toevallig van de Wibra komt en dat kan niet. Dat mag niet volgens heel veel mensen. Bij de Wibra en Zebra komen alleen maar mensen van 50 die geen stijl hebben. Waarom is dat zo? Ik snap dat echt niet. Ik bedoel, ik snap niet dat mensen het erg vinden dat je dingen van de Wibra koopt, niet dat mensen van 50 daar dingen kopen. Als je nagaat, de Primark is ongeveer net zo goedkoop. Oké, die heeft misschien een iets meer op mode gerichte collectie, maar als nog. Waarom zou je niks bij de Wibra en/of Zeeman mogen kopen?
Ik herinner me nog die Zeemanonderbroeken actie. Iedereen wou per se die Zeeman onderbroeken hebben. Waarom? Vraag ik me af. Toen was het ineens helemaal oké om met een onderbroek rond te lopen waarvan iedereen kon zien dat hij van de Zeeman kwam. Maar zodra je een kledingstuk van de Zeeman aanhebt, of maar uit de Zeeman winkel loopt, wordt je raar aangekeken door andere mensen.
Hetzelfde geld voor de kringloopwinkel. Zoals je al kon zien in mijn Limburgse shoplog, koop ik wel vaker dingen van de kringloopwinkel. Natuurlijk stop ik ze eerst in de was voordat ik het aan hebt, omdat het meestal niet zo fris ruikt, maar waarom krijg ik altijd een beetje afkeurende blikken als ik zeg dat ik wel eens bij de kringloopwinkel kom? Als je zegt dat iets van een vintageboetiekje uit Parijs komt, ben je helemaal hip, maar als het van de kringloopwinkel bij het industrieterrein komt, moet je je schamen.
Ben ik de enige die de Zeeman, Wibra en kringloopwinkel waardeert? Het klopt inderdaad dat je maar net geluk moet hebben of er iets ligt, maar zeg nou zelf, hoe uniek ben je als je iets van de kringloopwinkel koopt! Meestal is het kleding van een collectie die een aantal jaar geleden al uitkwam en er is dus niemand die het heeft.
Koop jij wel eens iets bij de Zeeman, Wibra en/of kringloopwinkel?
woensdag 31 juli 2013
Gastgezin of uitwisselingsstudent worden?
Ja, en dan ben je weer in Nederland. Thuis ben ik nog niet, want toen ik lande op Schiphol gingen we meteen door naar Maastricht om hier nog van de laatste dagjes vakantie te genieten. Het voelt ontzettend raar, ik ben toch maar een jaar weg geweest. Heb niks van Nederland meegekregen en dan wordt je meteen in het diepe gegooid. Iedereen doet alsof ik nooit ben weggeweest en zo voelt het dan ook wel een beetje. Toch mis ik Zweden wel hoor... Met al het lekkere eten (fika!), de vrienden die ik daar had... Maar ik ben ook wel blij dat ik weer thuis ben hoor!
Uitwisselingsstudent
Ik neem nu ook maar even mooi van de gelegenheid gebruik om wat reclame voor de YFU te doen, de organisatie waar ik mee rees. YFU is echt een fantastisch goede organisatie met wel 60 jaar aan ervaring. Ze weten dus precies waar ze het over hebben en ze begeleiden je voor je jaar, tijdens je jaar en na je jaar. Dus als je er misschien over nadenkt om uitwisselingsstudent te worden, neem een kijkje op hun site.
Gastgezin
Wil je nou niet per se uitwisselingsstudent worden, omdat je bijvoorbeeld te oud of nog te jong bent, dan kun je ook je familie overhalen om gastgezin te worden! Ik weet niet of ze nog gezinnen zoeken voor dit jaar (de studenten komen in augustus aan in Nederland!), maar het is altijd goed om je vroeg op te geven als je bijvoorbeeld volgend schooljaar gastgezin wilt worden! Gastgezin zijn is echt een fantastische ervaring! Je krijgt een andere cultuur in je huis en tegelijkertijd een nieuw familielid. Als je geïnteresseerd bent, neem dan ook eens een kijkje op hun site!
Ik hoop dat ik jullie heb weten te overtuigen om uitwisselingsstudent of gastgezin te worden, of in ieder geval jullie interesse heb gewekt!
Uitwisselingsstudent
Ik neem nu ook maar even mooi van de gelegenheid gebruik om wat reclame voor de YFU te doen, de organisatie waar ik mee rees. YFU is echt een fantastisch goede organisatie met wel 60 jaar aan ervaring. Ze weten dus precies waar ze het over hebben en ze begeleiden je voor je jaar, tijdens je jaar en na je jaar. Dus als je er misschien over nadenkt om uitwisselingsstudent te worden, neem een kijkje op hun site.
Gastgezin
Wil je nou niet per se uitwisselingsstudent worden, omdat je bijvoorbeeld te oud of nog te jong bent, dan kun je ook je familie overhalen om gastgezin te worden! Ik weet niet of ze nog gezinnen zoeken voor dit jaar (de studenten komen in augustus aan in Nederland!), maar het is altijd goed om je vroeg op te geven als je bijvoorbeeld volgend schooljaar gastgezin wilt worden! Gastgezin zijn is echt een fantastische ervaring! Je krijgt een andere cultuur in je huis en tegelijkertijd een nieuw familielid. Als je geïnteresseerd bent, neem dan ook eens een kijkje op hun site!
Ik hoop dat ik jullie heb weten te overtuigen om uitwisselingsstudent of gastgezin te worden, of in ieder geval jullie interesse heb gewekt!
Make the world your home!
YFU
donderdag 13 juni 2013
"Waarom glimlach je naar mij?"
Iedereen heeft het meegemaakt toen hij of zij klein was. Voor mij ging het allemaal net wat langer door, want ik was altijd dat kleine, schattige meisje. Ik herinner het heel goed en vond het altijd ver-schrik-ke-lijk. Ik begreep niet waarom mensen het deden, ik kende ze amper. De grap achter dit hele verhaal is dat ik mezelf er nu ook op betrap dat ik het doe...
Waar heb ik het over? Volwassenen (of ja, in mijn ogen waren het toen volwassenen) die naar je glimlachten toen je een jaar of 3/4 was. Ik vond het altijd verschrikkelijk. Meestal waren het ook nog eens onbekenden. Ik zat op het klimrek, een volwassen persoon keek naar me en ja hoor, die enorme glimlach op het gezicht. Ik kijk altijd ontzettend zuur terug, wat volwassenen blijkbaar leuk vinden en daarom glimlachen ze nog meer...
Maar zeg nou zelf, je doet het nu zelf ook? Voor mijn gevoel doe ik het zelfs nog meer dan ik het vroeger had meegemaakt. Elk klein hummeltje dat naar mij kijkt, geef ik even een klein glimlachje. Waarop het kleine hummeltje natuurlijk met een zuur gezicht wegkijkt. Ik weet dat ik het vroeger zo verschrikkelijk vond, maar ik doe het nog steeds!
Wat zou ik trouwens anders moeten doen? Ze gewoon niet aankijken? Onmogelijk.. Die grote oogjes die me aankijken, onmogelijk om te ontwijken. Ze gewoon zuur aankijken? Heb je dat wel eens geprobeerd? Nee, ook niet echt aan te raden. Daarnaast riskeer je ook nog eens dat het kind in huilen uitbarst, want ik zie er niet echt charmant uit als ik zuur kijk. Er zit dus niks anders op. Ik moet gewoon naar ze glimlachen... Ooit zullen ze begrijpen waarom...
Waar heb ik het over? Volwassenen (of ja, in mijn ogen waren het toen volwassenen) die naar je glimlachten toen je een jaar of 3/4 was. Ik vond het altijd verschrikkelijk. Meestal waren het ook nog eens onbekenden. Ik zat op het klimrek, een volwassen persoon keek naar me en ja hoor, die enorme glimlach op het gezicht. Ik kijk altijd ontzettend zuur terug, wat volwassenen blijkbaar leuk vinden en daarom glimlachen ze nog meer...
Maar zeg nou zelf, je doet het nu zelf ook? Voor mijn gevoel doe ik het zelfs nog meer dan ik het vroeger had meegemaakt. Elk klein hummeltje dat naar mij kijkt, geef ik even een klein glimlachje. Waarop het kleine hummeltje natuurlijk met een zuur gezicht wegkijkt. Ik weet dat ik het vroeger zo verschrikkelijk vond, maar ik doe het nog steeds!
Wat zou ik trouwens anders moeten doen? Ze gewoon niet aankijken? Onmogelijk.. Die grote oogjes die me aankijken, onmogelijk om te ontwijken. Ze gewoon zuur aankijken? Heb je dat wel eens geprobeerd? Nee, ook niet echt aan te raden. Daarnaast riskeer je ook nog eens dat het kind in huilen uitbarst, want ik zie er niet echt charmant uit als ik zuur kijk. Er zit dus niks anders op. Ik moet gewoon naar ze glimlachen... Ooit zullen ze begrijpen waarom...
zondag 26 mei 2013
Een hart
Een hart. Je ziet vast wel iets voor je, maar wat? Zie je het pompende hart dat in je lichaam zit, of het hart dat je iemand stuurt tijdens Valentijnsdag? Het lijkt wel of niemand hier ooit over heeft nagedacht, maar nu doe ik het. Deze twee harten hebben dezelfde naam in (voor zover ik weet) elke taal en toch zijn ze totaal verschillend van elkaar. Toch weet je altijd welk hart je bedoeld als je erover praat. Als iemand zegt: "Kan je een hartje voor me tekenen?" Is er niemand die een kloppend hart tekent. Er is geen verwarring over.
De oorsprong van het liefdeshartje, om het zo maar even te noemen, is eigenlijk heel vaag. Ik heb ontzettend veel verschillende verhalen gehoord en heb daarom geen idee welke waar is. De één zegt dat het een kont moet voorstellen en de ander zegt dat het de vorm is van libellen die aan het paren zijn en weer een ander zegt dat het lijkt op een Egyptisch hiëroglief. Waarschijnlijk komen we er nooit achter!
Een leuk feitje, by the way, is dat de oude Egyptenaren dachten dat we herinneringen in het hart opsloegen. Een ontzettend mooie gedachte, als je het mij vraagt! Misschien komt daar de dubbele betekenis wel vandaan. Het hart was heel belangrijk voor de Egyptenaren, het was een deel van de ziel. Logisch dat je liefde daarmee koppelt en daarmee het liefdeshartje.
Ach, we zullen waarschijnlijk nooit echt weten hoe het in elkaar zit, maar het is altijd leuk om over dit soort dingen te filosoferen en na te denken. Ik weet trouwens ook nog wel hoe ik als klein meisje dacht dat ons hart er echt uitziet als het liefdeshartje. En een gebroken hart... Ja, dat nam ik meestal iets té letterlijk...
De oorsprong van het liefdeshartje, om het zo maar even te noemen, is eigenlijk heel vaag. Ik heb ontzettend veel verschillende verhalen gehoord en heb daarom geen idee welke waar is. De één zegt dat het een kont moet voorstellen en de ander zegt dat het de vorm is van libellen die aan het paren zijn en weer een ander zegt dat het lijkt op een Egyptisch hiëroglief. Waarschijnlijk komen we er nooit achter!
Een leuk feitje, by the way, is dat de oude Egyptenaren dachten dat we herinneringen in het hart opsloegen. Een ontzettend mooie gedachte, als je het mij vraagt! Misschien komt daar de dubbele betekenis wel vandaan. Het hart was heel belangrijk voor de Egyptenaren, het was een deel van de ziel. Logisch dat je liefde daarmee koppelt en daarmee het liefdeshartje.
Ach, we zullen waarschijnlijk nooit echt weten hoe het in elkaar zit, maar het is altijd leuk om over dit soort dingen te filosoferen en na te denken. Ik weet trouwens ook nog wel hoe ik als klein meisje dacht dat ons hart er echt uitziet als het liefdeshartje. En een gebroken hart... Ja, dat nam ik meestal iets té letterlijk...
zondag 5 mei 2013
Opruimen
Het is zondag. Je hebt geen huiswerk, of in ieder geval niets dat snel ingeleverd moet worden. Je hebt van 10:00 uur tot 13:00 muziek gemaakt op je geweldige keyboard en zelfs een beetje op je gitaar, dus dat hoeft ook niet meer gedaan te worden. Het enige wat je doet is muziek luisteren en wachten tot je nieuwe levens krijgt bij Candy Crush Saga. Iedereen kent dat gevoel wel. Wat ga je doen? Eigenlijk weet je wel dat er een heleboel moet gebeuren, maar je wil gewoon niet. Je kijkt even om je heen, of ja, eigenlijk kijk je recht vooruit en je ziet je bureau. Wat een bende. Papier overal, boeken op stapels waarvan je je afvraagt of het wetenschappelijk wel mogelijk is dat die niet gevallen zijn en overal liggen snoeppapiertjes van die momenten dat je zo ontzettend veel zin had in chocola. Eigenlijk zou je moeten opruimen, maar nee, niet vandaag.
Die gedachte spookt door je hoofd totdat het ongeveer 15:00 uur is en je nog steeds niets nuttigs hebt gedaan. Level 50 in Candy Crush Saga is wel erg lastig en om nou nog een half uur op een nieuw leven te wachten... Je zou dan haast zeggen dat je geen leven meer hebt... Je kijkt nog eens rond in je kamer en denk: ach, waarom niet? Ooit moet ik er aan beginnen... Je voelt een ontzettend zware last op je schouders, maar je begint toch maar met een papiertje van de vloer te pakken. Een papier van een opdracht die begin dit schooljaar al ingeleverd moest worden. Waarom lag dat hier nog? Vraag je je af.
En dan ben je op weg. Het gaat steeds beter, steeds sneller. De muziek van je iPod dreunt door je oren en op de maat van de muziek pak je steeds weer een nieuw papiertje. Je verdeelt de torenhoge stapel boeken in kleinere stapeltjes die je netjes in de boekenkast legt. Er is steeds meer zichtbaar van je bureau en ook je bed ziet er ineens meer uit als een plek om in te slapen, dan een plek waar je je huiswerk maakt. Je kijkt op de klok en ziet dat er maar een kwartier voor bij is gegaan. Waarom, waarom deed je dit niet eerder!?
Dit is mij vandaag overkomen. Ik zeg altijd dat ik niet van opruimen hou, maar als je er eenmaal aan begint! Wat een heerlijk gevoel!
Dus dit is voor alle mensen die het opruimen steeds maar weer uitstellen: Vandaag is de dag dat jij je kamer gaat opruimen!
Die gedachte spookt door je hoofd totdat het ongeveer 15:00 uur is en je nog steeds niets nuttigs hebt gedaan. Level 50 in Candy Crush Saga is wel erg lastig en om nou nog een half uur op een nieuw leven te wachten... Je zou dan haast zeggen dat je geen leven meer hebt... Je kijkt nog eens rond in je kamer en denk: ach, waarom niet? Ooit moet ik er aan beginnen... Je voelt een ontzettend zware last op je schouders, maar je begint toch maar met een papiertje van de vloer te pakken. Een papier van een opdracht die begin dit schooljaar al ingeleverd moest worden. Waarom lag dat hier nog? Vraag je je af.
En dan ben je op weg. Het gaat steeds beter, steeds sneller. De muziek van je iPod dreunt door je oren en op de maat van de muziek pak je steeds weer een nieuw papiertje. Je verdeelt de torenhoge stapel boeken in kleinere stapeltjes die je netjes in de boekenkast legt. Er is steeds meer zichtbaar van je bureau en ook je bed ziet er ineens meer uit als een plek om in te slapen, dan een plek waar je je huiswerk maakt. Je kijkt op de klok en ziet dat er maar een kwartier voor bij is gegaan. Waarom, waarom deed je dit niet eerder!?
Dit is mij vandaag overkomen. Ik zeg altijd dat ik niet van opruimen hou, maar als je er eenmaal aan begint! Wat een heerlijk gevoel!
Dus dit is voor alle mensen die het opruimen steeds maar weer uitstellen: Vandaag is de dag dat jij je kamer gaat opruimen!
donderdag 4 april 2013
Jongens met strakke skinny's
Toen ik begin dit schooljaar begon op mijn nieuwe school in Zweden, werd ik even verrast. Het is jullie vast wel eens te oren gebracht (dat is verkeerd geschreven hè?) dat mensen in Zweden nogal modebewust zijn. Het lijkt af en toe wel of er elke dag een feest wordt gegeven hier op school, want iedereen wil er op zijn mooist uitzien. Dit gaat niet alleen op voor meisjes, nee, ook jongens lopen ook in de laatste trends en daar had ik in het begin toch wel een beetje moeite mee...
Grote gebreide truien, gestreepte shirts met lange mouwen, aztec printjes, je kan het zo gek niet bedenken of de jongens dragen het hier. Kleding die ik persoonlijk meer bij vrouwen vind passen. In Nederland draagt de average jongen een broek die op de knieën zit, een simpel korte mouwen shirtje of blousje en misschien nog een vest er overheen. That's it. In Zweden is dat dus heel anders. Het ergste van dit alles vind ik nog wel dat jongens ook helemaal verzot zijn op skinny jeans, ja, je hoort het goed, skinny jeans.
Er zit één jongen bij ons in de klas die geloof ik een kleinere broekmaat heeft als alle meisjes in de klas en hij vindt het ook ontzettend leuk om skinny jeans te dragen. Gevolg: schoenmaat 45, ontzettend smalle, dunne, spillebeentjes en een normaal bovenlichaam met een groot hoofd. Ik vind het er belachelijk uitzien, maar ik heb er niks op aan te merken, aangezien ongeveer de helft bij ons op school er zo uit ziet.
Misschien heb ik het ook wel helemaal mis hoor en is de skinny jeans trend ook in Nederland inmiddels overgewaaid en lachen jullie mij vierkant uit, maar ik kan er niet aan wennen. Skinny jeans zijn voor vrouwen, niet voor mannen, die zijn daar gewoon niet voor gebouwd. Begrijp me trouwens niet verkeerd hoor, ik vind het hartstikke leuk dat jongens hier wat meer tijd aan hun uiterlijk besteden. Dan heb ik het trouwens niet over haar, want dat kunnen Nederlandse jongens wél ontzettend goed, drie uur aan hun haar besteden, maar wat kleding betreft wint de Zweedse jongen het nog steeds van de average Nederlandse boy.
Grote gebreide truien, gestreepte shirts met lange mouwen, aztec printjes, je kan het zo gek niet bedenken of de jongens dragen het hier. Kleding die ik persoonlijk meer bij vrouwen vind passen. In Nederland draagt de average jongen een broek die op de knieën zit, een simpel korte mouwen shirtje of blousje en misschien nog een vest er overheen. That's it. In Zweden is dat dus heel anders. Het ergste van dit alles vind ik nog wel dat jongens ook helemaal verzot zijn op skinny jeans, ja, je hoort het goed, skinny jeans.
Er zit één jongen bij ons in de klas die geloof ik een kleinere broekmaat heeft als alle meisjes in de klas en hij vindt het ook ontzettend leuk om skinny jeans te dragen. Gevolg: schoenmaat 45, ontzettend smalle, dunne, spillebeentjes en een normaal bovenlichaam met een groot hoofd. Ik vind het er belachelijk uitzien, maar ik heb er niks op aan te merken, aangezien ongeveer de helft bij ons op school er zo uit ziet.
Misschien heb ik het ook wel helemaal mis hoor en is de skinny jeans trend ook in Nederland inmiddels overgewaaid en lachen jullie mij vierkant uit, maar ik kan er niet aan wennen. Skinny jeans zijn voor vrouwen, niet voor mannen, die zijn daar gewoon niet voor gebouwd. Begrijp me trouwens niet verkeerd hoor, ik vind het hartstikke leuk dat jongens hier wat meer tijd aan hun uiterlijk besteden. Dan heb ik het trouwens niet over haar, want dat kunnen Nederlandse jongens wél ontzettend goed, drie uur aan hun haar besteden, maar wat kleding betreft wint de Zweedse jongen het nog steeds van de average Nederlandse boy.
maandag 18 maart 2013
In welke taal denken we?
"In welke taal denk je?" Ik geloof dat dat wel één van de meest gestelde vragen is aan mij. Inmiddels zit ik alweer 7 maanden in Zweden en iedereen vraagt het zich af. Hoe gaat het er aan toe in het hoofd van Judith? Ik had er zelf eigenlijk nooit bij stil gestaan in welke taal ik dacht. En ik ben er haast zeker van dat jij er ook nooit over twijfelt. Maar nu iedereen het me vraagt, begin ik er steeds meer over na te denken. Ik denk er over na in een taal die ik zelf ook niet helemaal begrijp.
Ik geloof, en heb het ook gelezen na een avondje intensief googlen, dat wij mensen niet in een specifieke taal denken. Natuurlijk, als jij een liedje in je hoofd hebt, denk je aan dat liedje in de taal dat het geschreven is en als je bedenkt hoe je die ene zin in een opdracht voor Nederlands moet formuleren denk je in het Nederlands. Maar de kleine dingetjes, daar denk je niet bij na. Je denkt niet in een taal, je denkt gewoon.
Denk er maar eens over na, hoe vaak heb je wel niet dat je een woord in je hoofd hebt, maar er niet op kan komen. Je weet precies wat je bedoelt, maar kan niet uitleggen wat het woord betekend. Je weet in welk 'hokje' het woord zit, bijvoorbeeld dat het in ieder geval géén dier is, maar je kan er niet opkomen. En toch denk je aan het woord, want jij weet dat het woord bestaat, je kan alleen niet op het woord zelf komen. Ik heb dit zelf tegenwoordig meer en meer. Ten eerste natuurlijk omdat ik woorden in het Zweeds verwar met Nederlandse woorden, maar ik heb ook heel vaak dat ik het woord gewoon niet weet. Niet in het Zweeds, omdat ik het woord nog niet ken in het Zweeds, maar ook niet in het Nederlands, omdat ik het woord vergeten ben.
Dan heb ik nog iets interessants om over na te denken. Mensen die doof zijn. Zij hebben geen taal, in ieder geval geen taal met woorden die gezegd worden. Zij hebben een taal door middel van handgebaren, maar echt gesproken woorden zijn er niet. Natuurlijk kunnen ze naast gebarentaal ook Nederlands omdat ze geleerd hebben om te lezen, maar je denkt niet in letters, zelfs dove mensen niet. Ik heb vaak mensen horen zeggen dat doven kleine handjes voor zich zien als ze denken. Maar geloof je dat nou zelf? Natuurlijk, als ze aan een situatie denken waarin ze met iemand praten, misschien zien ze dan die persoon voor zich die gebarentaal spreekt, maar als ze gewoon over alledaagse dingen denken, hoe denken ze dan?
Het grappige is dat we op dat laatste nooit een antwoord zullen weten. Een persoon die al zijn hele leven doof is, weet niet hoe het is om te horen en heeft dus ook geen idee of hij anders denkt dan een horend persoon. Net als dat wij niet weten hoe een doof persoon denkt. Een persoon die doof is geworden op latere leeftijd denkt hoogstwaarschijnlijk hetzelfde als hij deed voordat hij doof werd, omdat hij nog steeds weet hoe de klanken klinken.
Dit is echt een vraag die mij bezighoud, maar waar ik waarschijnlijk nooit een antwoord op zal kunnen krijgen. Zo snel je gaat nadenken over in welke taal je denkt, begin je in een taal te denken, omdat je verward raakt over of je nou wel of niet in een taal denkt. Ik weet dus geen antwoord op de vraag, maar soms hebben vragen geen antwoord nodig en is het gewoon leuk om er over na te denken.
Ik geloof, en heb het ook gelezen na een avondje intensief googlen, dat wij mensen niet in een specifieke taal denken. Natuurlijk, als jij een liedje in je hoofd hebt, denk je aan dat liedje in de taal dat het geschreven is en als je bedenkt hoe je die ene zin in een opdracht voor Nederlands moet formuleren denk je in het Nederlands. Maar de kleine dingetjes, daar denk je niet bij na. Je denkt niet in een taal, je denkt gewoon.
Denk er maar eens over na, hoe vaak heb je wel niet dat je een woord in je hoofd hebt, maar er niet op kan komen. Je weet precies wat je bedoelt, maar kan niet uitleggen wat het woord betekend. Je weet in welk 'hokje' het woord zit, bijvoorbeeld dat het in ieder geval géén dier is, maar je kan er niet opkomen. En toch denk je aan het woord, want jij weet dat het woord bestaat, je kan alleen niet op het woord zelf komen. Ik heb dit zelf tegenwoordig meer en meer. Ten eerste natuurlijk omdat ik woorden in het Zweeds verwar met Nederlandse woorden, maar ik heb ook heel vaak dat ik het woord gewoon niet weet. Niet in het Zweeds, omdat ik het woord nog niet ken in het Zweeds, maar ook niet in het Nederlands, omdat ik het woord vergeten ben.
Dan heb ik nog iets interessants om over na te denken. Mensen die doof zijn. Zij hebben geen taal, in ieder geval geen taal met woorden die gezegd worden. Zij hebben een taal door middel van handgebaren, maar echt gesproken woorden zijn er niet. Natuurlijk kunnen ze naast gebarentaal ook Nederlands omdat ze geleerd hebben om te lezen, maar je denkt niet in letters, zelfs dove mensen niet. Ik heb vaak mensen horen zeggen dat doven kleine handjes voor zich zien als ze denken. Maar geloof je dat nou zelf? Natuurlijk, als ze aan een situatie denken waarin ze met iemand praten, misschien zien ze dan die persoon voor zich die gebarentaal spreekt, maar als ze gewoon over alledaagse dingen denken, hoe denken ze dan?
Het grappige is dat we op dat laatste nooit een antwoord zullen weten. Een persoon die al zijn hele leven doof is, weet niet hoe het is om te horen en heeft dus ook geen idee of hij anders denkt dan een horend persoon. Net als dat wij niet weten hoe een doof persoon denkt. Een persoon die doof is geworden op latere leeftijd denkt hoogstwaarschijnlijk hetzelfde als hij deed voordat hij doof werd, omdat hij nog steeds weet hoe de klanken klinken.
Dit is echt een vraag die mij bezighoud, maar waar ik waarschijnlijk nooit een antwoord op zal kunnen krijgen. Zo snel je gaat nadenken over in welke taal je denkt, begin je in een taal te denken, omdat je verward raakt over of je nou wel of niet in een taal denkt. Ik weet dus geen antwoord op de vraag, maar soms hebben vragen geen antwoord nodig en is het gewoon leuk om er over na te denken.
woensdag 6 februari 2013
Dingen die ik me afvraag.
Soms zijn er echt dingen die ik me afvraag. Soms zijn ze de moeite waard om te discussiëren, maar soms zijn het ook gewoon kleine gedachten waar ik eventjes over nadenk. Ik geef jullie bij deze een blik in mijn hersenen.
Iets waar ik al heel lang over nagedacht heb, is waarom aliëns zo ontzettend veel op mensen lijken als je alle Science Fiction films moet geloven. Ik heb ooit het boek Evolutietheorie en Kaas gelezen (aanrader!) en heb daar geleerd over evolutietheorie. Kort samengevat is het feit dat wij eruit zien zoals we eruit zien geheel gebaseerd op toeval. Ooit werd er een beestje geboren met vijf vingers, in plaats van vier en dat bleek zo ontzettend handig te zijn, dat de persoon met vijf vingers beter kon overleven en dus meer nakomelingen kon maken die ook allemaal vijf vingers hadden. Daarvoor hebben wij vijf vingers. Maar hoe kan het dan dat elke aliën in elke Science Fiction film twee benen, twee armen, een hoofd, een mond en twee ogen heeft? Ik snap dat niet! Ze hebben zich ontwikkeld op een planeet ver, heel ver, van de onze vandaan en toch hebben ze zich op dezelfde manier geëvolueerd.
Iets wat ik me vanochtend afvroeg toen ik door een sneeuwstorm naar de bushalte moest lopen, was waarom we geen paraplu gebruiken als het sneeuwt? Dat zou zo ontzettend handig zijn! Ik krijg altijd sneeuw in mijn gezicht en als je het mij vraagt is dat nog erger dan regen. Je hele sjaal (en natuurlijk heb ik een gebreide sjaal) zit onder de sneeuw, je hele haar is wit als je eindelijk op plaats van bestemming aankomt (was mijn muts vergeten) en het is ook nog eens ontzettend koud als je hele gezicht doordrenkt is met sneeuw. Ik stel dus bij deze een nieuwe trend voor: paraplu's in de sneeuw! Even een klein bij-dingetje, dan moeten ze wel een andere naam hebben. Want paraplu is Frans voor 'voor de regen'. Gelukkig heb ik Frans op school gehad, dus ik ben op de prachtige naam 'paraneige' gekomen. Klinkt al goed toch?
Het laatste wat ik me al een hele tijd afvraag, is waarom wij in Nederland zo ontzettend vroeg al naar school moeten? En dan heb ik het niet over tijd, half 9 is een prima tijd, maar over leeftijd. Telkens als ik hier in Zweden vertel dat kindjes hier al vanaf 4 jaar naar school gaan, krijgen ze een halve hartverzakking. Ik probeer ze altijd gerust te stellen met het feit dat het niet verplicht is vanaf die leeftijd, maar eigenlijk ben ik daar niet zeker van... Hier in Zweden gaan ze vanaf 6 jaar naar school, maar pas vanaf hun 7e beginnen ze echt met leren. Kinderen hebben dus veel meer de tijd om lekker te spelen, in plaats van zich druk te hoeven maken over school. Lijkt mij ook veel beter.
Dit zijn dus zoal gedachte's die in mijn hoofd opkomen en dan niet meer kan loslaten... Wat vinden jullie ervan?
Iets waar ik al heel lang over nagedacht heb, is waarom aliëns zo ontzettend veel op mensen lijken als je alle Science Fiction films moet geloven. Ik heb ooit het boek Evolutietheorie en Kaas gelezen (aanrader!) en heb daar geleerd over evolutietheorie. Kort samengevat is het feit dat wij eruit zien zoals we eruit zien geheel gebaseerd op toeval. Ooit werd er een beestje geboren met vijf vingers, in plaats van vier en dat bleek zo ontzettend handig te zijn, dat de persoon met vijf vingers beter kon overleven en dus meer nakomelingen kon maken die ook allemaal vijf vingers hadden. Daarvoor hebben wij vijf vingers. Maar hoe kan het dan dat elke aliën in elke Science Fiction film twee benen, twee armen, een hoofd, een mond en twee ogen heeft? Ik snap dat niet! Ze hebben zich ontwikkeld op een planeet ver, heel ver, van de onze vandaan en toch hebben ze zich op dezelfde manier geëvolueerd.
Iets wat ik me vanochtend afvroeg toen ik door een sneeuwstorm naar de bushalte moest lopen, was waarom we geen paraplu gebruiken als het sneeuwt? Dat zou zo ontzettend handig zijn! Ik krijg altijd sneeuw in mijn gezicht en als je het mij vraagt is dat nog erger dan regen. Je hele sjaal (en natuurlijk heb ik een gebreide sjaal) zit onder de sneeuw, je hele haar is wit als je eindelijk op plaats van bestemming aankomt (was mijn muts vergeten) en het is ook nog eens ontzettend koud als je hele gezicht doordrenkt is met sneeuw. Ik stel dus bij deze een nieuwe trend voor: paraplu's in de sneeuw! Even een klein bij-dingetje, dan moeten ze wel een andere naam hebben. Want paraplu is Frans voor 'voor de regen'. Gelukkig heb ik Frans op school gehad, dus ik ben op de prachtige naam 'paraneige' gekomen. Klinkt al goed toch?
Het laatste wat ik me al een hele tijd afvraag, is waarom wij in Nederland zo ontzettend vroeg al naar school moeten? En dan heb ik het niet over tijd, half 9 is een prima tijd, maar over leeftijd. Telkens als ik hier in Zweden vertel dat kindjes hier al vanaf 4 jaar naar school gaan, krijgen ze een halve hartverzakking. Ik probeer ze altijd gerust te stellen met het feit dat het niet verplicht is vanaf die leeftijd, maar eigenlijk ben ik daar niet zeker van... Hier in Zweden gaan ze vanaf 6 jaar naar school, maar pas vanaf hun 7e beginnen ze echt met leren. Kinderen hebben dus veel meer de tijd om lekker te spelen, in plaats van zich druk te hoeven maken over school. Lijkt mij ook veel beter.
Dit zijn dus zoal gedachte's die in mijn hoofd opkomen en dan niet meer kan loslaten... Wat vinden jullie ervan?
Abonneren op:
Posts (Atom)