Iedereen heeft het meegemaakt toen hij of zij klein was. Voor mij ging het allemaal net wat langer door, want ik was altijd dat kleine, schattige meisje. Ik herinner het heel goed en vond het altijd ver-schrik-ke-lijk. Ik begreep niet waarom mensen het deden, ik kende ze amper. De grap achter dit hele verhaal is dat ik mezelf er nu ook op betrap dat ik het doe...
Waar heb ik het over? Volwassenen (of ja, in mijn ogen waren het toen volwassenen) die naar je glimlachten toen je een jaar of 3/4 was. Ik vond het altijd verschrikkelijk. Meestal waren het ook nog eens onbekenden. Ik zat op het klimrek, een volwassen persoon keek naar me en ja hoor, die enorme glimlach op het gezicht. Ik kijk altijd ontzettend zuur terug, wat volwassenen blijkbaar leuk vinden en daarom glimlachen ze nog meer...
Maar zeg nou zelf, je doet het nu zelf ook? Voor mijn gevoel doe ik het zelfs nog meer dan ik het vroeger had meegemaakt. Elk klein hummeltje dat naar mij kijkt, geef ik even een klein glimlachje. Waarop het kleine hummeltje natuurlijk met een zuur gezicht wegkijkt. Ik weet dat ik het vroeger zo verschrikkelijk vond, maar ik doe het nog steeds!
Wat zou ik trouwens anders moeten doen? Ze gewoon niet aankijken? Onmogelijk.. Die grote oogjes die me aankijken, onmogelijk om te ontwijken. Ze gewoon zuur aankijken? Heb je dat wel eens geprobeerd? Nee, ook niet echt aan te raden. Daarnaast riskeer je ook nog eens dat het kind in huilen uitbarst, want ik zie er niet echt charmant uit als ik zuur kijk. Er zit dus niks anders op. Ik moet gewoon naar ze glimlachen... Ooit zullen ze begrijpen waarom...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten