We rijden net Groningen binnen. Helaas was er geen zitplekje meer in de vervangende treinbus, maar dat maakt me niet zo heel veel uit. De buschauffeur was al zo aardig om me even te helpen met mijn vouwfiets, die makkelijk onder in de bus geborgen kon worden. Dat maakt het allemaal net even wat makkelijker, want het is al zo ingewikkeld om in een vervangende treinbus te moeten reizen als het spoor is afgesloten, net dat laatste stukje voor Groningen.
Het staan in de bus gaat me goed af. Ik probeer met de bochtjes mee te bewegen en houdt me goed vast aan weerszijde van elke stoel. Ik heb gelukkig een goede balans, dus ik val niet. Ook heb ik nog eens een prachtig uitzicht vanaf mijn plekje. Wat heeft een bus toch eigenlijk een grote vooruit. Wel jammer dat het regent, want dat verpest het uitzicht wel een beetje.
De rotonde's zijn altijd het lastigst om te kunnen blijven staan, dus als ik zie dat er een rotonde aankomt, hou ik me alvast vast aan de stoelen als de bus ineens stil staat. Ik kijk door het ruitje en een vrouw kijkt door het ruitje van een rode auto die vlak voor de rotonde stilstaat met knipperende lichten. Als de vrouw achterom kijkt en ziet dat de grote bus op haar staat te wachten, loopt ze naar de bus toe en zegt ze iets tegen de buschauffeur wat ik niet kan verstaan. Het verhaal verspreid zich echter snel en het blijkt dat de vrouw haar auto is uitgestapt, terwijl ze haar sleutels nog in de auto had liggen. Oeps!
Er is helaas weinig aan te doen, maar de buschauffeur, zo aardig als hij is, roept naar achteren: "Ik heb een paar sterke jongens nodig die de auto even weg kunnen duwen!" Een paar dappere kerels melden zich aan om in het regenachtige weer de auto te duwen. Als ze achter de auto staan, wordt het duwen echter snel opgegeven. Na één klein duwtje houden ze op en zijn ze weer op weg de bus binnen.
"Hij staat op de handrem."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten