Intouchables

Ik hou van films. Ik ben een echte filmliefhebber. Het liefst zou ik elke dag een film kijken, maar daar heb ik jammer genoeg de tijd niet voor. Het allerliefst zou ik elke dag naar de bioscoop gaan, maar daar heb ik de tijd en het geld al helemaal niet voor. Af en toe ga ik toch naar de bioscoop en dan is het altijd maar hopen of de film is wat je er van verwacht had, of misschien zelfs beter!

Gister ging ik naar de bioscoop, samen met mijn ouder en mijn zusje. Nog even vlak voor ik naar Zweden ga een gezellig avondje uit. Ik wou 'Intouchables' heel graag nog zien omdat het me echt een geweldig leuke film leek. Ik had er veel over gehoord, maar ik was bang dat hij niet meer zou draaien. Ik keek op de website van de bioscoop bij ons in de buurt en verrek! hij draaide nog! Ik was nog meer verbaasd toen ik zag dat dit de 20e week is dat de film in de bioscoop draait, alleen hele goede films draaien zó lang.

Mijn verwachtingen waren dus hoog. Toen de film eenmaal begon wist ik eigenlijk al direct dat deze film me zou pakken. Vanaf moment één zit je er in vast. De film heeft veel humor, maar ook zijn serieuze kanten. Een korte samenvatting: Philippe is tijdens het paragliden verongelukt en is van zijn nek tot zijn tenen verlamd. Hij heeft veel hulp in het huishouden nodig. Gelukkig is hij erg rijk en kan hij veel en vooral goede mensen aannemen. Driss, een jongen uit een achterstandswijk in Parijs, solliciteert naar de baan als verzorger voor Philippe. Echter, hij solliciteert niet omdat hij de baan wil, hij heeft gewoon een handtekening nodig zodat hij zijn uitkering kan krijgen. Toch neemt Philippe hem aan en zo ontstaat er een hechte, verrassende band.

Ik moet mijn complimenten geven aan de acteur die Driss speelt. Hij is echt geknipt voor de rol. Hoe nuchter hij met alles omgaat is echt hilarisch. De scène waarin Philippe Driss klassieke muziek laat horen, is echt om te gillen. De hele zaal ging plat!

Nog meer complimenten gaan uit naar de muziek. In het begin van de film, wanneer er altijd voorbij komt wie het geschreven heeft en wie het geregisseerd heeft e.d., zag ik ineens de naam Ludovici Einaudi voorbij komen. Hij heeft de muziek geschreven. Je moet weten, ik speel piano en Ludovici Einaudi is één van mijn helden. Zijn muziek is heel speciaal. Het raakt me telkens weer. Bijkomstigheidje is dat het voor mij ook vrij makkelijk te spelen is. De pianomuziek in de film was dus ook prachtig!

Al met al een super film dus! Ik denk dat iedereen, maakt niet uit welke leeftijd, deze film leuk en ontroerend vindt. Deze film laat je niet zomaar los, je denkt er na de film nog lang over na. Ik denk, jammer genoeg, dat de film nu wél bijna uit de bioscoop gaat, dus als je nog tijd hebt (en geld), ga naar deze film!