Er is altijd een eerste keer. De eerste keer dat je ging praten, de eerste keer dat je naar school ging, de eerste keer dat je een vriendje kreeg. Er is echter niet altijd een laatste keer. Soms is er gewoon weg geen laatste keer. Soms is de eerste keer ook meteen de laatste keer en soms duurt het heel lang voor er een laatste keer is. Dat zijn de moeilijkste laatste keren.
Ik heb dit eigenlijk nog nooit op mijn blog verteld, maar circus is één van mijn grootste hobby. Ik trainde elke week wel twee of soms drie keer en ’s weekends hadden we een optreden. Ik had er veel voor over en ik was er inmiddels ook al aardig goed in geworden, al zeg ik het zelf. Jongleren, eenwieleren, acrobatiek en ga zo maar door, waren voor mij geen probleem.
Ik zit bij een jeugdcircus en ja, op een gegeven moment val je niet meer onder de categorie jeugd. Bij mij was dat nog niet het geval, maar aangezien ik na de zomervakantie een jaar naar Zweden ga, kon ik niet meer met de volgende show meedoen (die eind april in première gaat). Erg jammer allemaal, aangezien ik toch negen jaar van mijn leven bij het circus heb gespendeerd.
En gister was het dan zover. Mijn laatste optreden. Ik had het af en toe even moeilijk, maar ik heb het droog gehouden. Je moet op een gegeven moment ook door met je leven. Ik heb een prachtige tijd bij het circus gehad (dank daarvoor!) en ik denk dat ik er in de toekomst nog veel aan zal hebben.
Daarom draag ik dit artikel op aan alle artiesten en medewerkers van jeugdcircus Saranti. Ik zal jullie nooit vergeten! De hectiek achter de poort, het trainen van de nieuwe show, om die vervolgens te showen op de première, alle leuke festivals die ik mee heb mogen maken. Ja, het was leuk. Nu ga ik verder, ik treed niet meer op, train niet meer intensief (alleen de nieuwe acts), maar telkens als ik ergens het woord ‘circus’ zie staan, maakt mijn hart een sprongetje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten