De man met de bloemen

Het is koud, heel koud. Of nouja, ik vind het koud. De Zweden zeggen dat dit nog maar het begin is en dat ik maar moet wachten op de echte winter. Ik wacht tot de bus komt waarmee ik elke dag van en naar school ga. Mijn sjaal heb ik opgetrokken tot mijn neus en mijn muts zit bijna over mijn ogen. Gelukkig dreunt er een vrolijk deuntje van Lenka door mijn oordopjes, dit maakt het wachten toch wat aangenamer.
Ineens verschijnt er een man. Hij heeft een getinte huidskleur, waarschijnlijk komt hij uit Turkije of Marokko. Hij is al wat ouder, 45, misschien. Hij heeft in zijn ene hand een rozekleurige roos en in zijn andere hand houdt hij een bosje rozen in dezelfde kleur. Hij komt naar me toe en biedt me de roos aan. Ik weet niet waarom, maar mijn mond zegt iets in de trant van: "nej." Ik weet eigenlijk niet waarom ik nee zei, waarom wou ik geen roos? Het was een mooie roos.
Hij gaat langs alle mensen die samen met mij op de bus wachten, maar niemand neemt de roos aan. Teleurgesteld gaat de man weg. Ik wou kijken of ik kon zien waar hij heen ging, maar hij verdween in de mensenmassa. Ineens begin ik na te denken. Waarom nam ik de roos niet aan? Waarom namen alle mensen na mij de roos ook niet aan? Het is toch zeker een lief gebaar?

De hele weg naar huis denk ik erover na. Zou het komen door zijn huidskleur? Hij was duidelijk buitenlands en voor mijn gevoel was zijn Zweeds ook maar zo zo. Hij zei niets, hij bood alleen de roos aan. Misschien durven mensen niks van buitenlanders aan te nemen. Stel je voor dat er iets mee is gedaan. Waarschijnlijk dacht niemand (inclusief ik) er niet zo nadrukkelijk over na, het moet een reflex zijn geweest dat ze nee zeiden, maar toch.
Misschien was het ook wel omdat ik, de eerste persoon aan wie hij het vroeg, nee zei. Ik heb veel gehoord en gelezen over het begrip 'groepsdruk', een heel interessant psychologie onderwerp. Wij mensen zijn kuddedieren en gedragen zich zoals de mensen om ons heen. Er is een experiment waarin een groepje mensen, waaronder maar één de echte testpersoon is, de anderen weten ervan, simpele vragen moet beantwoorden. Alle mensen die van het experiment afweten antwoorden expres verkeerd. In het begin geeft de testpersoon de goede antwoorden, ondanks dat de hele groep het tegenovergestelde zegt, maar op een gegeven moment gaat hij aan zichzelf twijfelen en begint met de groep mee te doen, oftewel de foute antwoorden te geven.
Tot zover het kleine psychologie lesje. Verder met de man met de bloemen. Want het was tenslotte maar een mooie bloem die mensen afsloegen. Als het voedsel was geweest, was het misschien logisch geweest. Tenzij het één of andere reclame campagne was, maar daar was deze man absoluut niet van. Misschien zit deze man nu wel thuis en denkt aan hetzelfde als ik. Waarom wou niemand mijn roze rozen hebben?

Edit: dit bericht stond een tijdje in de wachtlijn voor ik hem plaatste en toen ik het verhaal aan een vriendin vertelde, kwam het antwoord. Het is helemaal niet zo spannend als verwacht. De bloemen waren helemaal niet gratis, je moet er achteraf gewoon voor betalen. Jammer hoor...