Anekdotes

Ik hou van anekdotes, van andermans anekdotes, maar ik ben ook zeker niet weg van een grappig verhaaltje over de kleine Judith. Ik was echt het kind dat dingen deed; leuke dingen, maar meestal ook een beetje domme en grappige dingen. Ik ben nu degene die op feestjes graag over die dingen verteld en er dan zelfs het hardst om lacht. Want ja, ik was me toch een raar kind...

Bij ons in de straat werd er jaarlijks een straatfeest gehouden, tegenwoordig zijn ze daar niet meer zo strikt in, maar vroeger was het toch wel ieder jaar raak. Eerst was er een programma voor kinderen, dan aan het einde van de middag een volleybal wedstrijd voor de volwassenen en daarna een barbecue voor iedereen. Er was een jaar, ik gok dat ik een jaar of 4/5 was, dat de kinderen verkleed mochten. Iedereen ging verkleed als prinses, piraat, een of ander dier, enz. Maar ik, nee, dat wou ik niet. Je moet weten, deze straatfeesten werden altijd aan het einde van de zomervakantie gehouden, zodat de kans groot was dat er mooi weer was. En die kleine Judith had het plan gevat om midden in de zomer als Zwarte Piet verkleed te gaan. Vraag me niet hoe ik op het idee kwam, maar ik wou het en niemand kon me het idee uit m'n hoofd praten. Dus uiteindelijk was ik als Zwarte Piet verkleed op het zomerstraatfeest. Ik kan me er niet veel van herinneren, maar wel dat iedereen lachte als ik vertelde dat ik als Zwarte Piet verkleed was. Toen kon ik dat niet begrijpen, maar nu...

Een andere anekdote! Tot mijn negende levensjaar had ik nog nooit een pizza gegeten. Ik was het kind dat niet zo van de groene stukjes in eten hield en in mijn ogen was een pizza één groot groen ding. Toen ik op een avond besloten had om bij het buurjongetje te gaan eten en die bleken naar de pizzeria te gaan, kon ik eigenlijk geen nee zeggen... Ik dacht namelijk ook: als iedereen het zo lekker vind, waarom zou ik het niet eens proberen? En de buren zeiden ook, als je het niks vind, mag je pasta hebben. Wij gingen dus op weg naar de pizzeria. Deze buren waren trouwens de kind of buren die hun kinderen probeerden zoveel mogelijk groenten in één keer te geven. Het buurjongetje van 9 en het buurmeisje van 6 lusten werkelijk alles. Van spinazie tot wortels, van spruitjes tot rode bieten, alles. Altijd als ik bij hun at, schepte ik zo weinig mogelijk op, want ja, die groene dingen lustte ik niet.
Onderweg naar de pizzeria zei de buurman: "Als het jou lukt om een hele pizza op te eten, krijg je tien euro!" Toen we bij de pizzeria aankwamen, en we dus op andere tafels pizza's zagen liggen, zei hij: "Als het jou lukt om een hele pizza op te eten, krijg je twintig euro!" De deal was voor mij nu echt gezet, ik moest en zou die pizza opeten. Ik bestelde een pizza met salami en toen die op mijn bord lag, besloot de buurman zijn bod te verhogen: "Als het jou lukt om een hele pizza op te eten, krijg je twintig euro en eet ik mijn schoen op." En wat graag wilde ik dat zien gebeuren! Ik ging eten, mijn ouders zijn de buren nog steeds dankbaar dat ik door hun pizza ben gaan eten, want nu is er altijd wel een restaurant in de buurt waar we kunnen eten.
Halverwege de pizza zei de buurman ineens: "Als het jou lukt om een hele pizza op te eten, krijg je twintig euro en eet ik mijn beide schoenen op!" Nu moest ik wel. Toen ik nog een kwart pizza over had, zat ik al helemaal bommetje vol, maar ik moest en zou hem opeten. Uiteindelijk had ik een stukje over ter grote van de doorsnee van een tennisbal. Maar ik zat zó vol. Er kon niks meer bij in dat kleine maagje van mij. De buurjongen stond ook met grote ogen te kijken, hij was na driekwart pizza gestopt met eten. Ik heb het stukje niet opgegeten, omdat ik wist dat ik dan zou moeten overgeven. Jammer van die twintig euro en die schoenen, want dat had ik achteraf toch wel willen zien, maar nee, er ging niks meer in. Ik kan me herinneren dat we hierna nog naar de ijssalon zijn geweest om een ijsje te halen, maar daar heb ik ook maar twee hapjes van gehad. Zelfs ijs paste er niet meer in... Ik heb me nog nooit zo vol gevoeld denk ik!

Nog één anekdote dan maar? Ik was ongeveer 4 of 5, want ik kan me nog goed herinneren dat het in groep 1 of 2 was. Ik kon er destijds niet bij komen dat ik van een baby, naar zo een grote meid was gegroeid. In mijn ogen kon dat gewoon niet gebeurd zijn in 4 jaar. Ik was er heilig van overtuigd dat je, wanneer je ongeveer 3 jaar was, je weer terug ging in je moeders buik om daar een heel stuk te groeien en er dan uitkwam als een grote meid. Sterker nog, ik was er van overtuigd dat ik dat had meegemaakt. Op een morgen in de klas besloot ik mijn verhaal met andere leeftijdsgenoten te delen, van wie ik natuurlijk ook dacht dat die hetzelfde hadden meegemaakt.
"Toen ik drie jaar was gingen we een keer naar de dierentuin in Emmen. We keken naar de olifanten en toen besloten mama en ik dat het tijd was dat ik weer in mama's buik kroop om wat te groeien. Dus kroop ik in mama's buik. Toen gingen we naar de aapjes kijken en we hebben nijlpaarden gezien, dat kon ik allemaal zien door mama's buik. Aan het einde van de dag kwam ik weer uit mama's buik en was ik zo groot zoals ik nu ben."
De juf was natuurlijk stomverbaasd over mijn verhaal en toen ze vroeg of ik dat echt mee had gemaakt, zei ik heel overtuigend ja. Ik kreeg een vreemde blik terug en ze ging naar de volgende kleuter die te popelen stond om te vertellen wat hij of zij had gedaan dit weekend. Ik voelde me gepasseerd, want dit was toch zeker heel normaal?

Dit waren één van mijn vele anekdotes die in mijn geheugen geprint zijn. Misschien maak ik ooit nog wel een artikeltje over de verhalen van de kleine Judith.