Luxe

“Luxe went snel”, heb ik wel eens iemand horen zeggen. Ik wou er vroeger niet aan toegeven, maar ik denk toch echt dat het waar is. Niemand kan zich meer een leven zonder computers, televisies en mobiele telefoons voorstellen. Sterker nog, je voelt een soort leegte als het er niet is.

Zoals ik zei, dacht ik vroeger dat het niet waar was, maar ik werd laatst geconfronteerd met het feit dat ik toch wel degelijk niet zonder kan. Ik was om half vijf uit en moest om zes uur ergens zijn. Naar huis fietsen had geen zin, dus besloot ik om wat in de stad te gaan eten. Na gegeten te hebben liep ik weer naar buiten en besloot even op m’n mobiel te kijken hoe laat het was. Ja hoor, mijn mobiel was leeg. En dit meen ik serieus, ik voelde me heel erg eenzaam. Ik moest een uur door de stad zwerven zonder dat ik wist hoe laat het was en ik had niemand om mee te praten. Uiteindelijk ben ik op de gok maar naar mijn plaats van bestemming gegaan waar ik natuurlijk veel te vroeg aankwam, maar ik kon niemand bellen om te zeggen dat ik er eerder was dan gepland. Erg vervelend dus allemaal.

Ik hoor bij de generatie die de inbelverbinding nog heeft meegemaakt en ik heb zelfs nog een tijdje zonder internet geleefd. Voor de mensen die niet weten wat een inbelverbinding is, ik weet het zelf ook niet helemaal, maar het had iets te maken met dat je op het internet kon via de telefoon. En ik weet nog dat het verschrikkelijk duur was en ik er dus niet heel vaak op mocht. Afijn, wat ik wou vertellen, is dat wij het er laatst bij het eten over hadden. “Wij waren één van de eersten in de straat met een computer. Wat was dat ding traag zeg!” Ik weet niet het precieze gesprek meer, maar op een gegeven moment kwamen we erbij wat die computer allemaal kon. Eigenlijk kon je er alleen maar memory op spelen en iets typen, je had dus nog geen internet. Hierop reageerde mijn zusje van tien verbaasd: “Maar wat heb je nou aan een computer zonder internet!?” Ja, ook zij is helemaal ingeburgerd in het digitale luxeleven.

Wat de moraal van dit artikel is, weet ik niet. Maar als ik er soms zo over nadenk, vind ik het toch best wel ernstig. Dat wij met z’n allen zó afhankelijk zijn geworden van elektrische en digitale apparaten dat we ons niet eens meer kunnen voorstellen hoe het was zonder al deze apparaten. Toch heeft het ook veel positieve kanten. Doordat communicatie veel makkelijker gaat dan vroeger, kom je ook sneller in contact met mensen. Via twitter leer je nieuwe mensen kennen en die oude klasgenoot zoek je zo even op op hyves of facebook om een praatje te maken.

Eigenlijk vind ik het dus helemaal niet zo erg, al die digitale luxe die wij hebben. Wél vind ik het ernstig dat ik niet zonder mijn mobiel kan functioneren. Dan voel ik me eenzaam en weet ik niet wat er gebeurt. Maar het feit dat ik op mijn laptopje een blog kan beginnen en hiermee de wereld bereik, vind ik toch wel één van de meest positieve punten aan het elektronische tijdperk!