Fan

Ik was een fan. Ja, echt een megagrote fan. Er ging geen dag voorbij of ik luisterde ernaar. De dansjes kende ik uit mijn hoofd en ik deed mee aan wedstrijden. Vroeger was ik een Kinderen voor Kinderen fan. En ik overdrijf niet. Ik kende alle liedjes, had minstens twintig cd’s en vier dvd’s en elk jaar als het grote Kinderen voor Kinderen concert op tv kwam, zat ik voor de buis gekluisterd. Direct daarna moest ik naar de winkel om de cd of de dvd te halen om hem vervolgens grijs te draaien.

Over die wedstrijden, ja, die bestonden dus. Kinderen voor Kinderen songfestival heette dat geloof ik. Ik weet nog wel die keer dat ik – na één van die Kinderen voor Kinderen concerten – een soort oproepfilmpje zag waarin je werd uitgenodigd om je aan te melden voor het Kinderen voor Kinderen songfestival. Ik werd hysterisch, ik moest en zal meedoen. Mijn moeder vond het goed. “Zie maar” zei ze vol verwachting. Direct de dag erna schreef ik me in. Liedjes kiezen volgens een heel ingewikkeld systeem (één uit categorie drie, twee uit categorie een en twee uit categorie één) en *klik* verzonden. Een weekje later kreeg je dan een karaoke cd thuisgestuurd met de liedjes die jij ging zingen. En maar oefenen en oefenen, tot ik erbij neerviel en zelfs dan ging ik door.

En toen was het zover, de auditie. Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten, maar ik had een soort Idols auditie in m’n hoofd. Ik zag mezelf al op een soort ster staan met tegenover me vier juryleden die me vervolgens de hemel in prezen hoe goed ik wel niet was. Uiteindelijk bleek het totaal anders te gaan. We waren ingedeeld in groepen en ik stond daar als negenjarig meisje tussen al die ervaren Kinderen voor Kinderen songfestival kandidaten. Ik moest als eerste en ik hield het bijna niet meer. Toen ik eenmaal op het podium stond, vergat ik alles wat ik geoefend had. Stokstijf stond ik daar. Er kwam geluid uit, achteraf bleek het geen slecht geluid te zijn, maar beweging was er niet in mijn lichaam te krijgen. Eén beweging heb ik gedaan. Ik bewoog mijn arm van voor naar achter. Dat was het. Maar, ik was tevreden, ik had opgetreden voor 30 man publiek. Toen ik tijdens de quiz ook nog een video won (die ik al had), ging mijn dag niet meer stuk.

Uiteindelijk eindigde dit avontuur in een teleurstelling. Enkele weken later kreeg ik een brief waarin stond dat ik niet door was naar de provinciale ronde, maar ach, wat gaf het. Volgend jaar deed ik weer mee en zou ik minder zenuwachtig zijn. Ook zou ik een veel beter liedje kiezen en de jury imponeren. In totaal heb ik vier keer meegedaan (ja, reken maar even, de laatste keer was ik 13 en zat ik in de tweede…), maar het mocht niet baten. Eén keer was ik zo teleurgesteld. Ik was er van overtuigd dat ik door was, maar nee hoor, wéér die brief…

Achja. Het waren mooie tijden. De Kinderen voor Kinderen tijden. En nog steeds zit er wekelijks een Kinderen voor Kinderen liedje in mijn hoofd. En nog steeds vind ik het prachtig als ik die dvd’s bekijk en de cd’s luister, jeugdsentiment heet dat geloof ik. Nu luister ik af en toe nog eens een liedje, maar wel de oude, want dat is één van de redenen dat ik geen fan meer ben. Niet omdat ik te oud ben, maar omdat die nieuwe liedjes gewoon niet leuk zijn. Of vind ik ze niet meer leuk omdat ik te oud ben?