Ik ga graag naar het theater. Sterker nog, ik probeer iedere maand minstens één theatervoorstelling of muziekconcert te bezoeken. Dit doe ik niet alleen omdat ik het zelf erg leuk vind, maar ook omdat ik in mijn studie de richting theater en muziek heb gekozen en dan moet je wel een beetje op de hoogte zijn van dit soort dingen. In ieder geval was ik afgelopen zaterdag weer in het theater te vinden. Ik was in de stadsschouwburg Groningen om de voorstelling De Laatkomer te zien. Het was een prachtige voorstelling, maar daar ga ik nu niet uitgebreid op in. Al wil ik wel even vertellen hoe er een uiterst ongemakkelijke stilte viel onder het ietwat vergrijsde publiek toen Hans Dagelet (die de hoofdrol speelde) begon te vertellen over zijn middelmatige, zeg maar gerust slechte, seksleven.
Springend van de hak op de tak, ga ik nu iets vertellen over mijn bijbaantje. Je zult zo wel zien hoe dit in verhouding staat tot het feit dat ik afgelopen zaterdag naar het theater ben geweest. Afgelopen zomer (en iets er voor en iets er na) heb ik de eer gehad om het allerlekkerste ijs van Groningen te mogen scheppen. Ik heb namelijk gewerkt in een ijssalon en dat is echt ontzettend leuk! Gratis ijs, altijd vrolijke mensen, leuke collega's en zo kan ik nog wel een doorgaan. Helaas is het seizoen ten einde gekomen en komende woensdag heb ik alweer mijn laatste werkdag. Erg jammer allemaal, helemaal omdat ik nu op zoek moet naar een nieuwe baan...
Dan zal ik nu deze twee, op het eerste oog lostaande verhaaltjes bij elkaar brengen. Een aantal weken geleden kwam er namelijk een vrouw een ijsje halen. Wat ze precies voor ijsje wou, weet ik niet meer precies, maar dat doet er ook eigenlijk niet toe. Ze wilde het ijsje wel meenemen in de trein, dat weet ik nog goed. Terwijl ik het ijsje schepte, begonnen mijn hersens te kraken en te draaien en te denken. Ik kende deze vrouw ergens van. Ik kende haar ergens van, maar ik kon er maar niet opkomen waarvan ik haar dan kende. Ik ging alle mogelijkheden langs. Was het een moeder van iemand? Werkte ze op de universiteit? Is ze een vriendin van mijn moeder? Op al deze vragen moest ik alleen nee antwoorden. De vrouw ging weer weg, met haar ijsje, en ik wist het nog steeds niet. Ik heb er nog een dagje over nagedacht, maar daarna gaf ik het op en dacht ik er niet meer aan.
Nu was ik dus afgelopen zaterdag in het theater. De voorstelling begon. Hans Dagelet speelde een fantastische rol. Hij vertelde over zijn vroegere leven, over hoe het was voor hij ging dementeren. Hij vertelde onder andere over zijn jeugdliefde genaamd Rosa. Rosa was dat mooie meisje waarmee hij voor het eerst van zijn leven gezoend had, maar hij was te schijterig om verder actie te ondernemen en hij verloor haar uit het oog. Terwijl Hans Dagelet dit vertelde, verscheen er een rolstoel op het toneel met daarin een vrouw die, zover mijn artistieke oog kon oordelen, een verouderde versie van Rosa voorstelde.
Je raadt het al. Die vrouw was de vrouw die een aantal weken geleden een ijsje bij mij kwam halen. Om het allemaal nog mooier te maken dan het al was, verkochten ze na afloop van de voorstelling ijsjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten